CHAPTER 4
โยซอบกำลังนั่งรอสายคนที่คิดว่าจะลากไปซื้อของอย่างใจจดใจจ่อ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะรับซะที เขาทั้งตื่นเต้น ทั้งดีใจ และเขามั่นใจว่าจะพาไปได้แน่นอนXD
(ฮัลโหลครับ)
“ฮัลโหล นั่นดูจุนอารึป่าวฮะ” คงไม่ต้องบอกแล้วว่าใคร เขาได้ขอเบอร์กันไว้เมื่อตอนไปเลี้ยงข้าวเรียบร้อย
(ครับ โยซอบเหรอ) เช่นเดียวกัน คนปลายสายก็ดีใจไม่แพ้กัน
“ฮะ เค้าเอง><” โยซอบพูดไปก็บิดตัวไป จนตอนนี้ตัวเองจะเป็นน็อตอยู่แล้ว
(มีอะไรเหรอโยซอบ)
“ดูจุนอา ตอนนี้ว่างไหมอ่า~” โยซอบเริ่มใช่วิชามาร ออดอ้อน สุดๆไปแลย มันใช่สังหารคนท้งห้องมาแล้ว(เว้นแต่ฮยอนซึง)
(ว่างครับผม ทำไมเหรอ) คนปลายสายรีบตอนอย่างไม่ต้องคิด วันนี้มันวันหยุดนี่^^
“งั้น~ไปซือของเป็นเพื่อนเค้าหน่อย น้า~” พอได้ยินอีกฝ่ายท่าจะตกลงก็ยิ่งออดอ้อน ด้วยน้ำเสียงอันอันตราย ยังไงซะ เขาก็ต้องพาดูจุนให้ได้
(ได้ซิ ที่ไหน เมื่อไหร่บอกมาเลย ครับ^o^) ดูจุนดูจะไม่มีอะไรที่จะต้องปฏิเสธอยู่แล้ว แล้วไหนจะเสียงนั่นอีก ใครละจะไม่ยอมไปด้วย
“จริงนะ ดูจุนอานายใจดีจังเลย ห้ามเปลี่ยนใจนะอิอิ งั้น~ที่ห้าง M ตอน10โมงนะ^^” ตอนนี้โยซอบยิ้มจนแก้มจะปริ กระโดดโลดเต้น ก็จะได้ไปเที่ยวกับคนที่ตัวเองชอบ ทั้งดีใจ และภูมิใจกับเสียงพิฆาตของเจ้าตัวสุดๆ
(ครับผม แล้วเจอกันนะครับ)
“ฮะ แล้วเจอกัน^^” พูดจบปลายสายก็วางไป โยซอบตื่นเต้นมาก เขาารอคอยเวลานี้มาตั้งสองปี สองปีที่แอบชอบยุนดูจุน เขาคงมีความสุขมาแน่ๆ
วันนี้จะเป็นยังไงบ้างน้า ได้ไปเที่ยวกับดูจุนอาสองคนด้วยด้วย ><
ทางด้าน อีกคนก็รีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แบบที่ให้หล่อที่สุด แทบจะทันทีหลังจากวางสาย เขาไม่รู้ว่าเพราะอะไร แค่ได้ฟังเสียงก็ดีใจขนาดนี้ แต่ว่าแค่นี้เขาก็มีความสุขละหละ
ดีจังเลยนะ ไปซื้อของเหรอ คงต้องพกเงินไปเยอะเลยซิเรา เฮ้อ~ ….. โยซอบ นายทำตัวแบบนี้กับทุกคนรึเปล่า นายทำเสียงแบบนี้เวลาอ้อนทุกคนรึเปล่า....
………………………………………………………………………………………………
โยซอบมาถึงก่อนประมาณ 10 นาที แล้วซักพักดูจุนก็ค่อยตามมา ซึ่งแน่นอนว่า เขาาไม่มีทางลืมเงินในปริมาณที่พอเหมาะสำหรับโยซอบมาด้วย ซึ่งตอนที่หยิบมา เขาก็แอบตกใจนิดหน่อยอยู่เหมือนกัน
“ดูจุนอาเราไปซื้อของ%#$@!!++|?”<:”}*-//#$%#@.....” โยซอบร่ายรายการที่ต้องซื้อวันนี้ ทำเอาคนฟังขนลุกอยู่ไม่น้อยเลย มันดูทั้งเยอะ และน่าจะวุ่นวายน่าดู
“เอ่อ.... เยอะดีเนอะ นายจะซื้อหมดนั่น รู้แหล่งเหรอ o_O? ” คนขี้สงลัยก็แกล้งยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆโดยที่ตัวเล็กไม่ทันรู้ตัว ตัวเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไปทำไม
“ อ่ารู้ซิ อ่ะ!” โยซอบที่เงยหน้าขึ้นมาจากรายการของ ก็ตกใจเพราะเจอเข้ากับใบหน้าอันหล่อเหลา ขี้เล่น ของดูจุน จังๆระยะห่างเพียงคืบ “ ดูจุนอา เอาหน้าออกไปกะ...ก็ดะ...ได้...นะ>///< ” ตอนนี้โยซอบเขินจนหน้าแดงไปถึงใบหู มือไม้ไม่อยู่กับที่ จับนู่นนี่ไปทั่ว แน่นอนว่า คนก่อเหตุ ยิ่งเห็นอย่างนี้ก็ยิ่งได้ใจ
“ อ่ะโทษที งั้น...เราไปซื้อของกันเถอะ นะ^^ ” อมยิ้งนิดๆก่อนจะค่อยๆเลื่อนใบหน้าเข้าไปกระซิบ เบาๆที่ข้างใบหูสีแดงของคนตัวเล็ก ก่อนจะรีบเงยหน้าขึ้นมา แล้วทำหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกินขึ้น อย่างเนียนๆ
แกล้งนายอย่างนี้ก็สนุกดีเหมือนกันนะโยซอบ ฮ่าฮ่าฮ่า^o^
“ อะ...อืม ไม่ต้องกระซิบก็ได้ดูจุนอา ” คนถูกแกล้งรีบเดินนำไปไม่สนใจทิศทาง ตอนนี้สมองของเขารวนไปหมด เสียงกระซิบเบาๆที่ข้างหูของเขา มันยังวนไปวนมาให้ตัวเองเขินเล่นอยู่เลย
ดูจุนอาบ้า เล่นมากระซิบแบบนี้เค้าจะไปทำอะไรถูกเล่า >///< ว่าแต่... ทำไมนายถึงแกล้งทำแบบนี้กันเค้าอะอ่า~ แต่ก็…ดีนะ อิอิ ^^
หลังจากนั้นโยซอบก็ลากดูจุนไปร่วมชะตากรรมช็อปปิ้งแหลกของตนเอง โดยที่แน่นอนว่า โยซอบไม่ได้พาดูจุนมาเพียงเพื่อมาเป็นเพื่อนซื้อของอยู่แล้ว หลังจากซื้อของเสร็จ ดูจุนก็ต้องหลงกลออกเงินเลี้ยงข้าวให้อีกตางหาก และการซื้อของในวันนี้ก็ได้บอกให้รู้ว่า มากับโยซอบ ต้องใช้ทั้งกำลังกายและกำลังทรัพย์มากจริงๆ ...สงสัยคราวหน้าเขาคงต้องพกเงินมาให้มากกว่านี้อีก OoO~
..............................................................................................................
กรี๊ง~~กรี๊ง~~(เสียงออดนะเสียงออด - - )
ฮยอนซึง ที่วันนี้ไม่รู้ว่าตื่นสายได้ยังไง กำลังวิ่งหน้าตาตื่นไปที่ห้องเรียนอย่างสุดชีวิต เพราะถ้าเข้าช้ากว่าอาจารย์โจควอน เรื่องมันต้องไม่จบแค่สุนทรพจน์สั้นๆ(ที่ไม่เคยสั้น)แหงๆ และมันคงเป็นการเริ่มต้นการเรียนที่ทรมานตับน่าดูเลยหละ
“ โถ่เอ้ยฮยอนซึง ทำไงดีๆ ไม่รอดแน่ๆ ทำไมถึงตื่นสายได้เนี่ยToT~ ” ฮยอนซึงที่วิ่งไปบ่นไป ไม่ได้ดูทางอะไร สิ่งเดียวตอนนี้คือ ไปให้ถึงห้อง!
“ ปึก!... โอ้ย! ” คนเซ่อซ่าชนเข้ากับแผ่นหลังของใครบางคน เขาได้แต่เอามือลูบหัว จนไม่ได้ดูว่าคนนั้นเป็นใคร
“ ซุ่มซ่าม จะรีบไปไหนของนาย ฮะ!” ยงจุนฮยอง! คนชนหละอยากจะฆ่าตัวตาย หลังจากเรื่องที่ซุปเปอร์ มันอาจจะช่วยให้เขาสบายใจขึ้นนิดหน่อย แต่ยังไงความจริงมันก็ไม่หายไปอยู่ดี ความจริงที่ว่า จุนฮยองยังคงโกรธเขาอยู่
“ ถามทำไมไม่ตอบ ”
“ เรื่องของชั้น หลบ ” คนสวยก็เผลอตัวขึ้นเสียงใส่ด้วยความที่ทั้งรีบทั้งโมโห
“ เหรอ ขึ้นเสียงอย่างนี้ ไม่เหมือนตอนแรกเลยนี่ ” จุนฮยองเอ่ยนิ่งๆ จนฮยอนซึงเองก็เดาอารมณ์ไม่ออก
“นาย ...ชั้นจะรีบไปเรียน นายก็รีบไปด้วย ” ฮยอนซึงลดน้ำเสียงลง จริงอย่างที่จุนฮยองพูดเขายังไม่กล้า แม้แต่จะมองหน้าจุนฮยองจนถึงตอนนี้ แม้จะเกิดเรื่องที่ซุปเปอร์ขึ้นมันก็แทบไม่ได้ช่วยให้ความรู้สึกผิดของเขาลดลงหรือหายไป เขารีบเดินไปที่ห้องเรียนโดยที่จุนฮยองก็หลบทางให้แต่โดยดี และก็เดินตามไปเรื่อยๆ
ที่ห้องเรียน~~
“นักเรียนจางฮยอนซึงของครู จะไปไหนเหรอครับ หือo_O? ” ไม่รอดอย่างที่คิด อาจารย์โจควอนเรียก ฮยอนซึงแทบจะในทันทีที่เขาก้าวเข้ามาในห้อง “นักเรียนจุนฮยองก็ด้วย นี่มันกี่นาทีแล้วหือo_O?”
“สามนาที คะ...ครับ” ฮยอนซึงก้มหน้าตอบอย่างเงียบๆ รับชะตากรรมของตัวเอง เขากลัวทั้งครูและจุน ฮยองพอพอกันเลยหละ
“ดีมากนักเรียนจางฮยอนซึง เธอสองคนมาหาครูที่ห้องพักครูนะหลังรับประทานอาหารกลางวันนะ^^” ฮยอนซึงและจุนฮยองเดินไปยังที่นั่งอย่างเงียบๆ โยซอบได้แต่ส่งสายตาสงสารมาให้ เขาเข้าใจฮยอนซึงนะ ถึงจะไม่เคยโดนเพราะเข้าห้องอย่างเฉียดฉิวทุกมีอะหละ มันน่าจะเป็นฝันร้ายแน่ๆ
“ ฮยอนซึงอา ไหงถึงมาสายได้อ่ะ มาสายกว่าเค้าอีกน้า ”
“ ตื่นสายหนะยังโย ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ”
“ สงสัยวันนี้ฝนตกแน่เลย ฮยอนซึงตื่นสาย ฮ่าฮ่าฮ่า^0^” โยซอบหัวเราะชอบใจ ไม่ใช่จะได้เห็น ฮยอนซึงตื่นสายบ่อยๆ มันเป็นเรื่องมหัศจรรย์สำหรับเขาเลยที่เดียว
“เอาน่ายังโย ว่าแต่นายไปที่ห้องพักครูเป็นเพื่อนฉันหน่อยดิ น้ายังโยซอบ นะเดี๋ยวเลี้ยงข้าวกลางวัน*0* ” คนสวยพยายามใช้อาหารกลางวันเข้าล่อ เขาไม่อยากไปหาอาจารย์โจควอน และยิ่งไม่อยากไปกับจุนฮยอง
“จุนฮยองอาไปด้วยแล้วนี่ เค้าไม่ไป เชิญนายตามสบายเลย” โยซอบรีบตอบปัด เขาเห็นใจฮยอนซึงนะ แต่เรื่องแบบน้ำมันทำใจกันยากจริงๆ โยซอบทำเนียนตั้งท่าเป็นตั้งใจเรียน แล้วก็หันไปเจาะแจะใส่ดูจุนแทน
ฮยอนซึงอา เค้าขอโทษน้า แต่ว่าเค้าไม่อยากไปอ่า เข้าใจนะ แต่ขอเถอะ ยกโทษให้เค้าน้า~
...................................................................................................................
ดงอุนเดินวนไปวนมาอยู่ในห้อง เขาตัดสินใจจะบอกกับฮยอนซึงวันนี้ คราวก่อนพลาดไป คราวนี้เขาต้องบอกไปให้ได้
“ดงอุน นายเป็นอะไรรึเปล่า เดินวนไปวนมา” ฮยอนซึง สังเกตเห็นดงอุนเดินวนไปวนมา ก็สงสัยทำไมไม่กินข้าว - -
“ เปล่าเอ่อ... ฮยอนซึง คือว่ากลางวันนี้นายว่างรึเปล่า ” ตัดสินใจบอกคนสวยไปเลย ไหนๆก็ได้โอกาสแล้วทั้งที
“ ขอโทษนะดงอุน นายก็รู้นี่ว่าเดี๋ยวฉันต้องไปหาอาจารย์โจควอน ”
“อ่อ... นั่นซินะ อืม....ฉันลืมไป นายรีบไปเหอะเดี๋ยวสายนะ” ดงอุนแอบรู้สึกผิดหวังกับคำตอบนิดหน่อย มันช่วยไม่ได้ แต่ก็น่าแปลกใจ ที่เขาแทบจะไม่รู้สึกเสียใจหรือเสียดายอะไร มากมายเหมือนตอนแรก
“ อ่ะ!นั่นซิ แค่คิดก็สยองแล้ว ไปก่อนนะ แล้วเจอกัน ” คนสวยที่นึกขึ้นได้แทบจะวิ่งไปในทันทีเลย
นี่เราเป็นไรว่ะ ทำไมถึงได้รู้สึกแบบนี้ แล้วทำไมต้องไปนึกถึงนายนั่น ตอนที่คุยกับฮยอนซึงด้วย เฮ้อ~ไอ้ดงอุนเอ๊ย นายต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
ดงอุนเดินลงไปที่โรงอาหาร ทุกทีเค้าจะนั่งกินกับโยซอบและฮยอนซึง แต่วันนี้ฮยอนซึงมีธุระแถมโยซอบ ยังนั่งอี๋อ๋ออยู่กับดูจุนด้วย เห็นแล้วก็อยากไปขัดคอ สุดท้ายเลยมีแค่เค้าคนเดียว สงสัยเค้าคงต้องกินข้าวคนเดียวแหงๆ
“ จึ๊กๆ.... นี่!ดงอุน นายใช่ม่ะ ” นิ้วของเจ้าของเสียงจิ้มๆลงบนแขนของดงอุน ทำเสียงจึ๊กๆ เหมือนจะสะกิดเรียกดงอุนข้างหลังด้วยท่าทางที่น่ารักสุดๆ
“ อ้าวกีกวัง นาย ” ดงอุนที่รู้สึกตัวก็หันหลังมา พร้อมกับรอยยิ้มที่ค่อยๆปรากฎขึ้นทันที
“ ฉันมากินข้าว เห็นนายยืนอยู่คนเดียว มากินด้วยกันมั้ย วันนี้ฉันโดนทิ้งเหมือนกับนายอะ XD ”กีกวังพูดแทรกขึ้นมาระหว่างที่ดงอุนกำลังจะถามอย่างรู้ทัน
“นายรู้ได้ไงว่าฉันโดนทิ้ง o_O? ”
“เดาเอา ฉันเก่งใช่ไหมล้า~ ^^”กีกวังตอบกลับทั้งรอยยิ้ม ที่ทำเอาดงอุนถึงกับตาค้างไปวูบนึง
“นั้นซิ ก็ถูกของนายแหละ งั้นก็ได้ชั้นไปซื้อก่อนนะแล้วเดี๋ยวไปนั่งด้วย” ดงอุนพยายามเรียกสติตัวเองกลับคืนมา ก่อนที่มันจะกระเจิงไปมากกว่านี้
“ อื้มๆ (_ _)(^ ^)(_ _)(^^) ” กีกวังพยักหน้ายิ้มๆก่อนจะเดินไปรอที่โต๊ะอย่างร่าเริง
ดงอุน เราบังเอิญเจอกันอีกแล้วซินะ ชั้นดีใจนะ ที่เจอนายอีก นายรู้สึกเหมือนชั้นรึเปล่านะ
ในขณะที่ดงอุนเข้าแถวซื้ออาหารไปเขาก็หันไปมองที่โต๊ะที่กีกวังนั่งเป็นระยะๆอย่างไม่เข้าใจตัวเอง แล้วทุกครั้งที่มองไป ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องยิ้มให้กับภาพที่เห็นตรงหน้าด้วย
เจอนายอีกแล้ว สงสัยนายจะตายยากแน่ๆเลยกีกวัง พูดถึงไม่ทันไรโผล่มาก็แล้ว แล้วทำไมต้องเป็นนายตลอด แล้วทำไมฉันต้องยิ้มตลอดด้วยว่ะ โหย ไอ้ดงอุนเอ๊ย!!
…………………………………………
WT : อ่า มาแก้ให้ตามคำขอแล้วนะค้า คงจะไม่ต่างจากเดิมซักเท่าไหร่
ที่จริงแทบจะเหมือนเดิมเลยแหละ อัพแชบ 5 แล้วนะค่ะ
ไปอ่านกันต่อเลย เย่ๆๆ >3<!!
