Chapter 6
ร่างบางเดินโซเซอย่างคนหมดแรงเดินเอื่อยๆอยู่ตรงทางเดิน
จำใจโดดคาบเรียนตอนบ่าย ในตอนนี้เขาไม่มีแรงทีจะมาเรียนหรอก
ลำพังแรงจะเดินไปห้องเรียนยังแทบจะไม่มีด้วยซ้ำ
หลังจากที่เขาร้องไห้จบตาบวม
รู้สึกตัวอีกที อีกร่างนึงที่เคยอยู่ตรงหน้าก็หายไปเสียแล้ว
เหลือไว้เพียงแค่ผ้าเช็ดหน้านึ่งผืนที่วางอยู่บนเข่าตัวเองเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ โทรบอกโยซอบเรียบร้อย
ว่าให้เอากระเป๋ามาให้ด้วย ด้วยเหตุผลหลายอย่าง เหนื่อย ล้า ไม่มีแรง ไม่อยากเจอ
ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะทำตัวยังไง
ความอึดอัดในใจที่เก็บเอาไว้ก็ระบายออกมาซะจนหมด ต่อจากนี้
พวกเขาคงจะเป็นได้แค่คนที่เคยรู้จักกัน เสียใจ ที่ถูกเสียสี เสียใจที่ถูกต่อว่า
เสียใจที่ถูกเข้าใจผิด แต่ก็ดีใจ
ดีใจคนคนนี้กลับมา ดีใจที่ได้เจอกันอีก ดีใจที่ได้อยู่ใกล้ๆกันอีกครั้ง
ถึงแม้ว่าสถานตอนนี้ จะต่างจากเมื่อก่อนมากก็ตาม ต่างกันมากจริงๆ
“ ฮยอนซึงอา มาละ
ว่าแต่นายเป็นอะไรอะ ทำไมถึงไม่เข้าเรียน ทุกคนเป็นห่วงมากเลยน้า จุนฮยองอาก็ด้วย
หายไปกันทั้งคู่เลย” เสียงเล็กๆของโยซอบที่เพิ่งจะมาถึง พร้อมกันประเป๋าของฮยอนซึง
เอ่ยถามอย่างเป็นห่วง ถึงแม้เขาจะแก้ตัวไปให้ทั้งสองคนแล้วก็เหอะ ส่วนดูจุน
โยซอบขอมาหาฮยอนซึงคนเดียว รายนั้นเลยยอมกลับบ้านไปแต่โดยดี
“ ฮยอนซึงอ่า!
ทำไมตาแดงบวมอย่างนี้หละ เป็นอะไร บอกฉันได้น้า จุนฮยอง จุนฮยองทำอะไรนายงั้นเหรอ
-0- ”
คนตัวเล็กที่พอเห็นหน้าของเพื่อนรักแล้ว ก็อดที่จะตกใจไม่ได้
ดูก็รู้ว่าร้องไห้มา หนักด้วย
“ เปล่า
จุนฮยองไม่ได้ทำอะไรหรอกโย ” เสียงแหบๆ ตอบกลับมาเพียงเบาๆ
“
แล้วฮยอนซึงอาร้องไห้ทำไม ”
“ ฉันผิดเองหละโย
ผิดที่ทิ้งเขามา ไม่ยอมบอกลาซักคำ ไม่ยอมแม้แต่จะโทรไปหา ฉันมันไม่กล้า
ไม่โทรไปจะดีกว่า คงจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว เขาควรจะลืมฉัน
แต่ฉันกลับทำให้เขาเจ็บปวด มันก็สมควรแล้วหละโย... ฮึก! ” ร่างบางถึงกับสะอื้นขึ้นมาอีก
ไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้ มันเป็นความผิดของเขาเองทั้งหมด
“ ฮะ... ฮยอนซึงอา ”
“ ถ้าเขาจะว่าไรฉัน
มันก็ไม่ผิดนี่ ว่ามั้ยโย แต่ฉันเจ็บมากเลย นายรู้มั้ย ฉันคิดว่าฉันทนได้
แต่มันไม่ง่ายเลย ฮึก!... ”
ฮยอนซึงได้แต่ระบายความรู้สึกออกมาให้อีกคนช่วยรับรู้
ไม่อยากจะเก็บไว้คนเดียวอีกแล้ว
“ ฮยอนซึงอา จุนฮยอง
ไปพูดอะไรกับนายเหรอ ”
“ .... ”
ร่างบางไมยอมตอบ เพียงแค่สายหน้าเบาๆ แล้วก็ร้องไห้ออกมาอีก
“ ไม่เป็นไรน้า ฮยอนซึงอา
ไม่ใช่ความผิดนายหรอก อย่าร้องเลย ”
คนตัวเล็กทำได้แค่ยืนปลอบเพื่อนตัวเองไม่ให้ร้องไห้ไปมากกว่านี้
เดาได้ไม่ยากว่าจุนฮยองต้องไปพูดอะไรซักอย่างกับฮยอนซึงแน่ๆ
เพียงแต่เจ้าตัวไม่ยอมบอกเท่านั้นเอง
จุนฮยองอา
นายทำมากเกินไปแล้วนะ ฮยอนซึงร้องไห้ใหญ่แล้วนายรู้ไหม ไหนบอกว่าจะไม่ทำให้
ฮยอนซึงร้องไห้ไง ฉันต้องไปคุยกับนายให้รู้เรื่องให้ได้ !
............................................................................................................
หลังจากส่งฮยอนซึงกลับถึงบ้านอย่างปลอบภัยแล้ว
ร่างเล็กก็รีบพาตัวเองไปหาอีกคนทันที เขาไม่ชอบที่จะมีอะไรค้างคาให้มันนานจนเกินไป
โดยเฉพาะกับเพื่อนรักของเขาแล้ว ยิ่งรอช้าไม่ได้
ใช้เวลาไม่นานโยซอบก็มายีนอยู่หน้าบ้านของคนก่อเหตุ
โยซอบรู้ได้ยังไงหนะเหรอ ไม่มีอะไรยากเกินความสามารถของโยซอบหรอก
ถ้าเขาต้องการจะรู้อะไรในโรงเรียน แค่ที่อยู่ของคนในห้อง กรี๊งเดียวก็พอ
จุนฮยองอา
วันนี้ต้องคุยกันให้รู้เรื่องให้ได้เลย ฮึม!
“
ตี๊ด...............ตี๊ด.........ตี๊ดๆๆๆๆๆๆ...” (
คิดว่าเป็นเสียงออดบ้านแบบใหม่เถอะนะ T^T) โยซอบรัวกดออกไม่ยั้ง
ด้วยความโมโห จะบอกว่าไม่ได้ยินคงไม่ได้
“ มาแล้วๆๆ ”
เสียงคนก่อเหตุดังสถบออกมา ด้วยอารมณ์ที่คุกรุ่น “ มาแล้วโว๊ย ใครว๊ะ! 0.0 ”
“ ฉันเอง
เข้าไปได้ใช่มั้ย ” ถึงจะพูดแบบนั้นแต่คนตัวเล็กก็เดินดุ่มๆเข้าไปในตัวบ้านแล้ว
ปล่อยให้เจ้าของบ้านยืนอึ่งอยู่หน้าบ้านต่อไป
“ โยซอบ
นาย...รู้จักบ้านฉันได้ไง และมาทำไม - -* ” พอได้สติ จุนฮยองก็เดินตามเข้ามาเห็นคนตัวเล็กนั่งที่โซฟาเรียบร้อยแล้ว
“ นายไม่ต้องรู้หรอกจุนฮยองอา
เค้ามาเพราะมีเรื่องที่นายควรจะรู้เอาไว้ ” คนตัวเล็กไม่รอช้า เข้าเรื่องทันที
“ เรื่องอะไรของนาย
”
“ ฮยอนซึงอาร้องไห้
” คนตัวเล็กเหลือบมองปฏิกิริยาของอีกคน พอเห็นจุนฮยองมีสีหน้าไม่ดี ก็เริ่มพูดต่อ “
นายเป็นคนทำใช่มั้ย เค้ารู้นะ ” หยุดไว้แค่นั้น อีกคนยังไม่ตอบอะไร นอกจากสีหน้าที่เดาอารมณ์ไม่ได้
“ จุนฮยองอา นายพูดอะไรกับฮยอนซึงอาบ้าง
ฮยอนซึงอาไม่ยอมบอกเค้า ”
“ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย
โยซอบ ” จุนฮยองที่เริ่มจะทนฟังไม่ไหว พูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา
“ ฮยอนซึงเป็นเพื่อนเค้า
เค้าไม่ยอมให้จุนฮยองอามาว่าเพื่อนเค้าหรอก ” คนตัวเล็กก็เริ่มจะโมโหกับท่าทางที่เดายากของอีกคน
“ นายรู้อะไรโยซอบ ” น้ำเสียงที่เบาลง แต่ก็ยังคงเฉยชาเหมือนเดิมจนคนตัวเล็กทนไม่ไหว
“ นายนั่นแหละไม่รู้อะไร! ”
โยซอบขึ้นเสียงกลับอย่างโมโห จนจุนฮยองเองยังตกใจ เค้าไม่เคยเห็นคนตัวเล็กโกรธมากขนาดเรียกเขาว่านาย
“ นายโกรธที่ฮยอนซึงอา เค้าไปแล้วไม่ได้บอกใช่มั้ย
นายรู้มั้ยฮยองซึงอาเสียใจแค่ไหน ร้องไห้หนักแค่ไหนตอนที่รู้ว่าต้องย้ายบ้านกระทันหันนะ
นายยังไปว่าฮยอนซึงอาอีก ไหนนายบอกจะไม่ทำให้ฮยอนซึงอาร้องไห้ไง จำได้รึเปล่า ”
คนตัวเล็กหอบหน่อยๆ หลังจากรัวความในใจออกมาเหมือนกัน
“ แล้วนายไม่คิดว่าฉันเสียใจเหรอไง! 3ปีที่หายไป
นายคิดว่าฉันไม่รู้สึกอะไรเหรอไงฮะ! ” อีกคนที่คุมอารมณ์ไม่อยู่
ก็ตอกกลับมา เขาเองก็เสียใจเหมือนกัน
“ ถ้านายเสียใจ
นายก็น่าจะรู้ว่าฮยอนซึงอาก็เสียใจ แล้วนายทำแบบนั้นกับฮยอนซึงอาได้ยังไง ”
คนตัวเล็กพูดด้วยเสียงที่ปกติขึ้น แต่มันดูเศร้าๆ
“ ฉัน... ” ไม่มีคำตอบ
ต่างคนต่างตกอยู่ในความเงียบ โยซอบพูดถูก ถ้าเขาเสียใจ เขาก็น่าจะรู้ว่า ฮยอนซึงเองก็เสียใจไม่แพ้กัน
แต่ระยะเวลา 3 ปี ที่ขาดการติดต่อ
ไม่ส่งข่าว เขาควานหาคนสวยทุกทีในเกาหลี
ใช่ว่าไม่อยากเจอ แต่พอเจอแล้ว
มันก็อดไม่ได้ ที่จะทำลงไปแบบนั้น
“ นายรู้ไว้นะ ฮยอนซึงอา เค้ายังรักนายเหมือนเดิม
เค้าปกป้องนายจนถึงตอนนี้ ไม่ยอมบอกฉันว่าเกิดอะไร ฉันบอกว่านายทำใช่มั้ย นายรู้มั้ยฮยอนซึงอาตอบว่าอะไร....
” คนตัวเล็กพักระยะซักครู่ก่อนจะพูดต่อ
“ จุนฮยองไม่ผิดหรอก คนที่ผิดคือฉันเอง... ” ไม่มีใครพูดอะไรต่อจากนี้
นอกจากน้ำใสๆที่ไหลลงมาจากดวงตาของคนฟังอย่างไม่มีสาเหตุ
หลังจากโยซอบพูดประโยคสุดท้ายออกมา เขารู้สึกเพียงว่า เขามันโง่จริงๆ
โง่ที่ทำร้ายคนที่ตัวเองรัก
“ จุนฮยองอา...จุนฮยองอายังรักฮยอนซึงอาอยู่ใช่มั้ย
ฮยอนซึงอายังรักจุนฮยองอานะ ” คนฟังไม่ยังตอบอะไร
นอกจากเช็ดน้ำตาลูกผู้ชายของตัวเองก่อนจะเงยหน้าขึ้นแล้วพูดเพียงเบาๆ “ ฉันควรทำไง
”
ได้ฟังเพียงเท่านั้น
คนตัวเล็กก็ถึงกับยิ้มร่า ได้เวลาสนุกแล้วซิ “ ยากหนอยนะจุนฮยองอา ”
คราวนนี้แหละจุนฮยองอา
ฮยอนซึงอา ใจแข็งปากแข็งกันดีนัก จะเอาให้เข็ดเลยคราวนี้ อิอิอิ
...........................................................................................................
แค่นี้ก่อนน้า เดี๋ยวจะรีบอัพเพิ่มให้จ้า วันนี้สอบเส็ดแล้ว>< มีเวลาว่างแล้ว มั้ง 5555
ไรเตอร์มีกิจกรรมปิดเทอมเยอะมากเลย T^T ใครยังไม่สอบสู้ๆนะจ้า~~~
^0< !!
