วันจันทร์ที่ 26 พฤศจิกายน พ.ศ. 2555

chapter VII


Chapter VII
ไม่มาจริงเหรอ
            ( อืม ฉันไม่ไหวหนะ ฝากนายลาครูแล้วจดแทนให้ฉันด้วยแล้วกันนะ )
            “อืม พักผ่อนแล้วกันนะฮยอนซึงอาโยซอบวางสายจากฮยอนซึงแล้วหันมามองจุน    ฮยองตาขวาง ก่อนจะหันไปตอบดูจุน
            “ฮยอนซึงอาไม่มา อาจจะป่วยไม่ต้องเป็นห่วงนะดูจุนอา
            “ถ้าเป็นอย่างนั้นก็โอเคละนะดูจุนตอบพร้อมกันยิ้มกว้างให้โยซอบ ทำเอาร่างบางหน้าขึ้นสีเล็กน้อย
นี่ยังโยน้อย นายก็ไม่สบายเหรอ หน้าดูแดงๆดูจุนถามพลางยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ
ป่าว แค่ร้อนหนะไม่มีไรหรอกถึงจะบอกแบบนั้นแต่ความเขินที่มีมากขึ้นก็ทำให้หน้าแดงขึ้นไปอีก
อ่า ถ้าเป็นไรบอกฉันแล้วกันนะ
อื้มๆ ^^
ภายในห้องที่ยังคงมีการเรียนการสอนไปเรื่อยๆ มีบุคคลสอง คนหนึ่งกำลังสับสนกับตัวเองอยู่ว่า จริงๆแล้วตอนนี้เขารู้สึกยังไงกันแน่ กับใครบางคนที่หายไป และอีกคนที่ไม่มีกะจิดกะใจจะเรียนอยู่แล้ว แล้วยิ่งไม่มีใครบางคน จิตใจก็แทนไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
.......................................................................................................................

จุนฮยองอา นายจะไปไหนหนะโยซอบ ตะโกนเรียกบุคคลที่แทบจะก้าวเท้าออกจากห้องทันทีที่หมดเวลาสอบ
กลับบ้านการตอบหน้าตายเป็นสิ่งหนึ่งที่ยงจุนฮยองถนัด มันช่วยให้เขาไม่ต้องตอบปัญหามากมายจากใครหลายคนโดยเฉพาะคนรู้ทันอย่างยังโยซอบ
อ้าวเหรอ นึกว่าจะไปหาฮยองซึงอาซะอีกคนตัวเล็กทำหน้าเจ้าเล่ห์ เขาเองก็ไม่แน่ใจกับสิ่งที่คิดมากนัก แต่ดูจากท่าทางของอีกฝ่ายแล้วเขาเองก็ได้แต่ขอให้เป็นอย่างนั้น
นายมีอะไรถึงเขาจะรู้ว่าโยซอบอาจจะแค่เดา แต่การเดาของโยซอบค่อนข้างอันตรายหากเขายังไม่ยอมบอกมันออกมา สุดท้ายไม่พ้นโดยคนตัวเล็กรู้ทันอยู่ดี
บอกก่อนว่านายจะไม่ไปทำอะไรให้มันแย่ลงไปอีกหนะเขาเป็นห่วงทั้งคู่จริงๆ อีกคนก็ถึงขนาดขาดเรียน ในขณะที่อีกคน ก็ปากร้ายปากไม่ตรงกับใจ อันตรายทั้งคู่จริงๆ
อืม ไปละจุนฮยองทิ้งไว้แค่นั้นแล้วก็เดินจากไป แต่ยังไงโยซอบก็ยังเป็นห่วงอยู่เล็กๆอยู่ดี
ดูจุนที่ลอบมองอยู่ตลอกอดสงสัยไม่ได้ ทั้งเรื่องที่เมื่อวานฮยอนซึงไม่เข้าเรียนหลังจากไปหาอาจารย์โจควอนแล้วไหนวันนี้จะหยุดเรียนอีก ทั้งโยซอบกับจุนฮยองที่เหมือนจะรู้อะไรกันบางอย่างอยู่สองคนแล้วก็ปฎิกริยาของฮยอนซึงตอนที่เจอจุนฮยองอีก มีแต่เรื่องที่ไม่เข้าใจและน่าสงสัย แต่ในเมื่อเจ้าตัวไม่ยอมบอกเขาเองก็ไม่อยากจะถาม แต่ที่เขาข้องใจก็คือ
ทำไมยังโยน้อยถึงคุยกับจุนฮยองนานสองนานด้วย -3-
……………………………………………………………………………………….

            ทางด้านดงอุนเอง ตอนนี้เขาก็ชักไม่เข้าใจตัวเองเข้าไปทุกที ไม่เข้าใจตั้งแต่มานั่งรออะไรซักอย่างที่เก้าอี้แถวๆหน้าโรงเรียนนี้แล้ว ทำไมตัวเขาเองถึงยังไม่กลับบ้านไปซะทีก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกัน
            “อ้าว ดงอุน นายมานั่งทำไรตรงนี้อะเจ้าของรอยยิ้มสดใสทักเอ่ยขึ้นมา หลังจากที่เขาเพิ่งจะทำรายงานเสร็จ ก็มาเจอกับใครบางคนพอดี ใช่ว่าเขาจะไม่ดีใจ
            “เอ่อ นั่งเล่นหนะ นายจะกลับแล้วเหรอเป็นคำแก้ตัวที่ดูจะบื่อๆไปหน่อยสำหรับชนดงอุน แต่ก็ถือว่าไม่เลวสำหรับข้ออ้างแบบเร่งรัดแบบนี้
อืม เพิ่งทำรายงานเสร็จ เหนื่อยๆสุดๆเลย นายจะกลับด้วยกันเลยมั๊ยคำตอบที่มีอยู่ในใจ คนตัวเล็กก็อยากให้ตอบอย่างที่คิดนะ ความจริงเขาแอบคิดเข้าข้างตัวเองนิดหน่อยว่าดงอุนนั่งรอเขารึเปล่า แต่มันอาจจะเป็นไปไม่ได้ มีเหตุผลอไรต้องมารอกันด้วย
แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีทางเป็นไปได้นี่ ^^
เอาซิ กลับด้วยกันเลยก็ได้ ฉันก็อยากกลับแล้วหละ ทำไมเขาถึงกลับ แล้วสรุปแล้วเขานั่งทำไม นั่งรอคนตรงหน้าเหรอ บางครั้งเขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันหรือว่าจริงๆแล้ว
ฉันมานั่งรอนายรึเปล่านะกีกวัง นายว่ายังไง แล้วทำไมฉันถึงรอนายหละ นายพอจะรู้เหตุผลมั๊ย
.....................................................................................................................
ในห้องนอนสีฟ้าสว่าง บนเตียงกว้างมีร่างของใครบางคนที่ไม่ยอมไปโรงเรียน เหตุผลหนึ่งเพราะเขายังเสียใจอยู่ และอีกเหตุผลหนึ่งก็คือ เขาไม่รู้จะทำตัวยังไง เมื่อวานเกิดเรื่องขนาดนั้น จะให้ทำตัวยังไง เมินเฉย ทำเหมือนคนไม่รู้จัก ต่างคนต่างอยู่ ต้องหลบหน้ามั๊ย แล้วอีกคนหละ จะทำเหมือนที่เขาจะทำรึเปล่า ยิ่งคิดฮยอนซึงก็ยิ่งไม่เข้าใจ ไม่อยากไปเจอหน้าเลย ไม่อยากไปโรงเรียนซักพัก แต่เขาก็ทำไม่ได้ ยังดีที่พรุ่งนี้ก็วันเสาร์แล้ว การที่จะหยุดซักวันก็ไม่เสียหาย ยังไงก็ฝากโยซอบจดให้อยู่แล้ว วันนี้เขาเองก็แทบจะไม่ได้ไปไหน อยู่แต่ในห้อง ออกมาหาไรกินนิดหน่อย แล้วก็เข้าไปนอนขลุกอยู่บนเตียงเหมือนเดิม
เย็นแล้วเหรอเนี่ย ออกไปหาไรมากินน่าจะดีกว่าซินะ ร่างบางลุกออกจากเตียงกว้างบิดขี้เกียจนิดหน่อย เสื้อยืดคอวีสีครีมกับกางเกงขาสั้นสีน้ำตาลก็ไม่ได้น่าเกลียดอะไรถ้าจะออกไปซื้อของที่ซุปเปอร์  แขนยาวเอื้อมไปเปิดประตูบ้าน หน้าผากบางชนเข้ากับอกกว้างอย่างไม่ตั้งใจ คนสวยค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองผู้มาเยือน ฝ่ามือบางไปจนปลายนิ้วรู้สึกเย็นเฉียบ ก้อนแห่งความเสียใจที่เพิ่งจะหายก่อตัวขึ้นอีกครั้ง เขามาทำอะไรที่นี่
นะ....นาย มาทำอะไรไม่ ฮยอนซึงไม่คิดแม้แต่จะเงยหน้ามองผู้มาเยือน หลังจากรู้ว่าเป็นใคร ถ้าขืนเขาได้มองใบหน้านี้ละก็ สิ่งที่อดกลั้นอยู่ไม่พ้นต้องออกมาแน่ๆ
ทำไมไม่มาโรงเรียนเป็นการทักทายที่เฉยที่สุด แต่เขาเองก็คิดไม่ออกเหมือนกันว่าควรจะทักไปยังไงก่อน
เรื่องของฉันเป็นการตอบที่ดูเอาแต่ใจ ร่างบางพยายามจะเข้าไปในบ้าน แต่ก็ถูกอีกคนรั้งเอาไว้ไม่ยอมให้ไปไหน ฝ่ามือหน้ายันประตูไว้ไม่ยอมให้อีกฝ่ายได้ออกไปข้างนอก ส่วนมืออีกด้าน ก็โอบเอวบางของคนตรงหน้าไว้เบาๆเพื่อไม่ให้หนีไปไหน
หึ งั้นฉันมาทำอะไรมันก็เรื่องของฉันสาบานได้เลยว่าเขาไม่ได้ตั้งใจมากวนประสาท แค่อยากจะมาดูเฉยๆแล้วก็กลับ ไม่ได้คิดจะมาปะทะกันแบบนี้ แต่ในเมื่อเจอกันแล้วก็ไม่รู้จะทำยังไงยิ่งอีกฝ่ายกวนประสาทมากเท่าใคร คนชอบเอาชนะอย่างเขาก็กวนมากกว่าอยู่แล้ว
แต่นี่บ้านฉัน ถึงร่างบางจะต่อปากต่อคำ แต่ก็ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาอยู่ดี ได้แต่ขอให้อีกฝ่ายกลับไปซักที
เงยหน้าขึ้นมาเสียงเบาๆ ที่ฟังแล้วออกจะเป็นคำสั่งกลายๆว่าจะต้องทำตาม แต่ร่างบางก็เลือกที่จะก้มหน้าต่อไป
เงยหน้าขึ้นมาจากฮยอนซึงเสียงที่เข้มขึ้น บอกถึงการเอาแต่ใจที่เพิ่มขึ้นของจุนฮยอง เขาอยากเห็นหน้าฮยอนซึง อยากรู้ว่าเป็นยังไง ยืนก้มหน้าคุยกันมันทำให้เขาอารมณ์เสีย
มะ .....ไม่เสียงที่เริ่มสั่นไม่ใช่สัญญาณที่ดีเลย มันแปลว่า เขากำลังะร้องงไห้อีกครั้ง
ทำไมจุนฮยองถามเสียงเย็น ยิ่งได้ยินเสียงสั่นๆของอีกฝ่าย เข้ายิ่ง ยิ่งห่วง
เรื่องของฉันร่างบางตัดสินใจหนีเข้าบ้าน แต่มือหนาที่รั้งเอวไว้ ไม่ยอมปล่อยง่ายๆ แถมยังรั้งให้เข้ามาใกล้กันเข้าไปอีก
อะ อื้อ..จุนฮยองใช้มืออีกข้าง ช้อนคางของร่างบางให้เงยหน้าขึ้น สิ่งที่เขาเห็น คือดวงตาสีแดงรำไร ที่พร้อมจะร้องไห้ออกมาได้ทุกเมื่อ
ทำไมต้องร้องไห้เป็นคำถามโง่ๆ ที่เขาอยากได้ยินคำตอบ
ไม่ได้จะร้องไห้คนดื้อรั้นยังไงก็ยังคนดื้อ  
จางฮยอนซึงจุนฮยองเรียกอีกฝ่ายด้วยเสียงที่เบาลง และนุ่มนวลขึ้นมาเล็กน้อย
นายต้องการอะไร เมื่อวานนายยังไม่พอใจอีกรึไง นายจะให้ฉันทำยังไงหรือจะให้ฉันหนีนายไปอีกถึงจะพอใจร่างบางเริ่มจะทนไม่ไหว เข้าเพิ่งจะรู้สึกดีขึ้นทำไมอีกฝ่ายต้องโผล่มาแล้วจะมาคั้นอะไรกับเขาอีก
อย่าร้องไห้ฝ่ามือหนาค่อยๆเกลี่ยน้ำตาที่เล็ดรอดออกมาของร่างบางออกเบาอย่างอ่อนโยนจนอีกฝ่ายตกใจและแปลกใจ สับสนและไม่เข้าใจ
นะ...นายร่างบาได้แต่ค้างและทำอะไรไม่ถูก จุนฮยองต้องการอะไร จะทำอะไร ทำไมถึงได้แปลกไป
ขอโทษจุนฮยองทิ้งไว้แค่นั้นแล้วรีบหันหลังเดินกลับไปที่รถ การเห็นน้ำตาของร่างบางมันทำให้ทำอะไรไม่ถูก นอกจากพูดคำพูดที่เขาควรจะพูดมันตั้งนานแล้ว
จะ...จุนฮยอง.... นายร่างบางได้แต่มองอีกฝ่ายขับรถออกไปอย่างไม่เข้าใจ เขาดีใจที่จุนฮยองพูดว่าขอโทษ แต่มันก็เป็นสิ่งที่เขาไม่คาดคิด อีกฝ่ายทำแบบนี้ทำไม เพื่ออะไรและอีกใจนึงคือเขาก็กลัว
นายทำแบบนี้ทำไม ต้องการอะไรจุนฮยอง นายทำให้ฉันกลัว กลัวที่จะลืมนาย
ฮยอนซึง นายร้องไห้เพราะเห็นหน้าฉันเองเหรอ ถ้ายังกลับไปได้ ฉันจะทำยังไง

....................................................................................................
อ๊ากกกกกกกกกก
เกือบ 1 ปีที่หายหัวไปเลย เรียนหนักค่ะ หนักมาก
งานเยอะมากเหนื่อยจนอยากจะพักอย่างเดียวเลย
นอนดึกตลอด ตอนนี้ปิดเทอมแล้ว มีเรียนพิเศษคอสปิดเทอมอีก
แงแง วันนี้คึก คิดจะปิดอยู่เหมือนกัน แต่ใจมันอยากให้จบอะ
ก็ลุ้นๆอยู่ว่าปิดเทอมนี้จะทำได้มั๊ย แง่วๆ
ไม่ได้แต่งนาน อาจจะแปลกๆไปพอสมควร แล้วคำผิดก็เยอะด้วย
เหตุจากที่ไรท์เตอร์ตกเขียนไทยอย่างแรง และเล็บที่ยาวก็เป็น
อุปสรรคต่อการพิมพ์เหลือเกิน ไว้เดี๋ยวค่อยตัด ว่าแต่เป็นไงก็มาบอกันบ้างเน้อT T ~~~  รักและคิดถึง