CHAPTER I

CHAPTER I  

'เมื่อรักที่ไม่อาจลบเลือน   หวนกลับมาหาหัวใจที่ไม่สามารถจะต้านทาน

                              จึงได้ก่อเกิด ความรักที่แม้จะไม่ตั้งใจ แต่หัวใจกลับเรียกร้องหาแต่เขาเพียงผู้เดียว'

เมื่อ3ปีก่อน.....
                สายลมที่พัดผ่าน วันเปิดเรียนฤดูร้อนอันสดใส            
                จางฮยอนซึงหนุ่มผู้มีหน้าตาที่ผู้หญิงยังอิจฉา กำลังเดินไปที่ห้องเรียนในสถาพที่ง่วงและเหนื่อยล้าจากการที่ต้องทำรายงายส่งครู ผู้สั่งงานเหมือนหายใจ
          "ฮยอนซึงนายโอเคนะ หน้าเนี่ยบอกว่าโคตรง่วงสุดๆอ่า~ " ยังโยซอบอีกหนึ่งหนุ่มที่เป็นเพื่อนสนิทและเป็นเพื่อนบ้านกับจางฮยอนซึง เป็นคนที่สดใส ขี้เป็นห่วง น่ารักอย่าบอกใคร ถามขึ้นด้วยความเป็นห่วงเพื่อนซี้สุดๆ
         "มันชัดขนาดนั้นเลยเหรอโยซอบ+_+"จางฮยอนพูดขึ้นพร้อมเอามือลูบหน้าทำนองว่าไม่อยากจะเชื่อ กระพิบตาปริบๆ
         "อื้อ (-_-)(_ _)(-_-)(_ _)"ยังโยซอบพยักหน้าพร้อมทำสายตาบอกว่า เค้าพูดจริงน้า~ กระพิบตาคืน
         "ไม่ต้องส่งสายตาก็ได้น่า รู้แล้วละ คงทำงานหนักเกินไป เรารีบไปห้องกันเถอะเดี๋ยวจะสายเอานะ"ฮยอนซึงผู้รู้ทันพูดขึ้นก่อนจะเดินนำไปทิ้งคนตัวเล็กไว้คนเดียว
         "ฮยอนซึงอ่า~รอด้วยเด้ "คนตัวเล็กพูดโวยก่อนจะรีบวิ่งตามคนสวยไปให้ทัน เดี๋ยวโดนทิ้ง

ที่ห้องเรียน
        "นักเรียน นักเรียนอันเป็นที่น่ารักนั่งที่ซะที่เถอะนะครับ"อาจารย์โจควอนอาจารย์ประจำชั้นพูดขึ้นอย่างเหนื่อยใจ ทันทีที่เข้ามาในห้องและพบกับสภาพอันเหมือนสวนสัตว์ยิ่งนัก - -^
        "วันนี้ พวกเราได้ทีนักเรียนใหม่ผู้หล่อเหลามาเพิ่มอีกคนนะครับ มานี่มานี่ "อาจารย์โจควอนพูดพร้อมกวักมือเรียกคนข้างนอกให้เข้ามา
        "แนะนำตัวซิครับ^_^ "อาจารย์โจควอนบอกกับนักเรียนใหม่หน้านิ่ง และแฝงไปด้้วยความเฉยชา
        "ยง...จุนฮยอง "  เขาตอบเพียงเท่านั้นแล้วเดินไปยังโต๊ะที่ว่างโดยไม่แคร์สื่อใดใดทั้งนั้น - -*
              นี่สินะ การพบกันครั้งแรก ของคนที่เป็น...'รัก'ที่ไม่เคยลบเลือน.....  ของผม

........................................................................................................

        

    
  NOW~!.......    
    
       "ฮยอนซึงอ่า~ตื่นได้แล้วน้า~อาจารย์โจควอนจะเข้าแล้วๆ *_* "โยซอบส่งเสียงปลุกเจ้าหญิง เอ้ย! เจ้าชายนิทราที่กำลังนอนหลับฝันถึงวันวานของตัวเองจนลืมเวลา
        "อืม~"คนที่ถูกปลุกก็สลึมสลือ ส่งเสียงร้องงืมงำ เอามือหยี้ตา พยายามมองคนที่อยู่ตรงหน้าด้วยสีหน้ามึนๆ
        "ตื่นแล้วซินะ ฮยอนซึงอ่า~ :) "คนตัวเล็กดีใจที่สามารถปลุกคนที่นอนหลับได้ ทั้งที่ดูแล้วมันเป็นการดีใจที่ไร้เหตุสิ้นชื่อเลย - -*
        "อืม~โยซอบเองเหรอ เฮ้อ...ไม่อยากเชื่อเลยนะว่าอาจารย์ โจควอนจะตามรังควานเราถึงโรงเรียนนี้ อุตสาห์ย้ายมาแล้วเชียวนะ" หลังจากที่คนสวยเริ่่มตื่นจากนิทราก็เริ่มบ่น ถึงอาจารย์โจควอนผู้... เฮ้อ... ที่ย้ายตามพวกเขามาเมื่อ2เดือนก่อน
        "ฮยอนซึงคิดมากน่า อาจารย์เค้าอาจจะคิดถึงพวกเราก็ได้น้า~ "
              เฮ้อ...ยังโยเนี่ยน้า~มองโลกในแง่ดีไม่เปลี่ยนแปลงซะจริงๆเลย ตูละเซง

      “ฮยอนซึง ดี ” ดงอุ่นหนุ่มที่ป็อปที่สุดในห้องเอ่ยทักทายฮยอนซึง คนที่เขานั้นแอบชอบมาถึง 3ปี

       “ดี ดงอุ่น^^” ฮยอนซึงตอบกลับอย่างเป็นมิตร

       “ดงอุนอ่า~ทำไมไม่ทักเค้าบ้างอ่า~”คนตัวเล็กที่ยินอยู่ข้างๆฮยอนซึงเอ่ยขึ้นมาอย่างน้อยใจ ก็มันน่าไหมละ เขาก็ยืนอยู่ด้วยนะ

       “แฮ่...โทษทีๆ ดี โยซอบ” คนถูกทักเอ่ยขอโทษ แล้วเอามือลูบหัวแก้เขิน

       “^o^ดีดงอุน~” คนตัวตัวเล็กตอบกลับมาอย่างร่าเริง แสดงถึงความพอใจอย่างที่สู๊ด

       “ฮยอนซึงคือว่าฉะ...”

       “ไปนั่งที่ได้แล้ว อาจารย์จะเข้าแล้ว” คนสวยพูดขัดขึ้นมาเพราะอาจารย์จะเข้าห้องแล้ว เขาไม่อยากฟังอาจารย์บ่น - -

       “อ่ะ...อืม” คนหล่อได้แต่ทำหน้าจ๋อย เพราะเขามีเรื่องสำคัญจะบอกแท้ๆเลยนะ

              ทั้งที่...จะได้มีโอกาสทั้งที่นะ

       “อรุณสวัสดิ์ เหล่านักเรียนผู้เลิศซะไม่มีของครู วันนี้เป็นวันเปิ...” อาจารย์โจควอน อาจารย์ที่พวกเขาพูดถึง เป็นอาจารย์ที่โรงเรียนเก่าของฮยอนซึงและโยซอบ  ที่มาถึงก็ร่ายกล่าวสุทรพจน์อนแสนยึดยาว

       “และในวันนี้เราก็ได้มีนักเรียนผู้เลิศไม่แพ้พวกเรามาด้วยกันถึง2คน คนนึงย้ายมาจากห้องข้างๆของเรานี่เอง ส่วนอีกคนมาจาก          อเมริก๊า~” ลากเสียงสูงลองทำดู - - “และเขาจะมาเป็.......”และก็ร่ายสุนทรพจน์ของตัวเองต่อ

      “โยซอบ นายว่าม่ะ นับวันอาจารย์โจควอนยิ่งไร้สาระขึ้นนะเนี่ย ”คนสวยที่ทนฟังสุทรพจน์ของอาจารย์โจควอนมาสักพักก็เริ่มบ่น เพราะทนไม่ไหว เค้าไม่ได้อยากฟังเรื่องพวกนี้ซะหน่อย

       “ไม่หรอกน่า~อาจารย์เค้าแค่มีเรื่องพูดเยอะไปหน่อยเท่านั้นเอง^^”คนตัวเล็กตอบแบบอาโนเนะที่สู๊ด จะซื่อไปไหนย่ะ - -*

        “เหรอ~- -^” คนสวยลากเสียงลากออกแนวล้อเลียนและเหนื่อยใจ ก็มันน่าไหมล่ะ

        “อ่ะนักเรียนคนแรก มานี่ๆ ”อาจารย์โจควอนกวักมือเรียกนักเรียนคนแรกที่มาถึงหน้าห้องเรียนให้เข้ามา “นี่คือ ยุนดูจุน ย้ายมาจากห้อง3นะครับ จากวันนี้ไปพวกเขาจะมาอยู่ห้องเรา...”อาจารย์โจควอนก็พูดแนะนำตัวนักเรียนใหม่คนแรกไป ในขณะที่โยซอบกำลังดีใจจนจะขาดใจตาย

        “ฮยอนซึงอ่า~นะ...นี่มันดูจุนจริงๆใช่ม่ะอ่า~”คนตัวเล็กสะกิดคนที่นั่งข้างๆ ด้วยความดีใจและอึ้งถึงขีดสุด

        “ฮ่า ฮ่า โยซอบ นี่นะ ยุน-ดู-จุน ตัวจริงเสียงจริง^^” คนสวยพูดย้ำในสิ่งที่คนตัวเล็กกำลังคิด

       “จริงเหรอ ฮะ..ฮยอนซึงอ่า~” คนตัวเล็กยังคนกะตุกแขนของฮยอนซึงเพราะไม่อยากเชื่อ เขาดีใจมากถึงมากที่สุดจริงๆ

                …………………………………………………………………………................

     

      “และอีกคน นักเรียนใหม่ที่ย้ายมาจากอเมริก๊า~” อาจารย์โจควอนพูดพลางผายมือไปที่ประตูอีกมือไว้ข้างหลัง แอ่นอกด้วย - -*

       “นะ...นี่มันม่ะ...ไม่จะ...จริงเป็นไปม่ะ...ไม่ได้”คนสวยที่กำลังมีความสุขกับคนตัวเล็กที่อยู่ข้างๆบัดนี้รอยยิ้มนั้นได้หายไปอย่างทันที พูดแทบไม่เป็นภาษา หัวสมองของเขาแทบจะว่างเปล่าในทันทีและตามมาด้วยสีหน้าที่ซีดเผือด เต็มไปด้วยความสงสัยที่แฝงไว้ซึ่งความดีใจ เมื่อได้เห็นคนที่ก้าวเท้าเขามาในห้องเรียนของเขาเมื่อกี้นี้

       “ฮยอนซึงอ่า~นะ...นี่มัน”

       “ยง-จุน-ฮยอง”

       “จุนฮยองนี่ ” คนตัวเล็กพูดพร้อมกับคนหน้าห้องที่เหมือนจะรู้งาน สายตาของเขานั้นจองอยู่ที่ ฮยอนซึงแทบจะทันทีที่มองหาฮยอนซึงเจอ

       “ปะ...เป็นไปไม่ดะ...ได้น่า”ตอนนี้ฮยอนซึงนั่งงืมงำ อึ้งกับคนที่อยู่ตรงหน้าห้องที่มองมาแต่เขาเท่านั้น เขาทำได้เพียงแค่หลบตาและความรู้สึกผิดกถาโถมเข้ามา เขารู้สึกไม่มีแรงแม้แต่แรงจะหายใจเสียด้วยซ้ำ

      “ไปนั่งที่ได้แล้วนักเรียนผู้เลิศทั้งสองคน ” ดูจุนโค้งเคารพอาจารย์หนึ่งที่ในขณะที่จุนฮยองเดินออกมาทันทีที่อาจารย์เชิญ ทั้งคู่เดินตรงมาที่โต๊ะว่างข้างหลังฮยอนซึงและโยซอบ

      “ดี ชื่อไรกันบ้างเหรอ” ดูจุนที่มาถึงก็ยิ้มทักทายอย่างเป็นมิตร

      “โยซอบ ยัง~โย~ซอบ~ ^O^”โยซอบดี๊ด๊าจนออกนอกหน้า

     “โยซอบเหรอ นายก็จุนฮยองซินะ แล้ว...นายละ”ดูจุนมองไปที่ฮยอนซึง ก่อนจะถามชื่อ

      “ฮยอนซึง เค้าชื่อ จางฮยองซึง”โยซอบที่รู้ว่าคนข้างๆคงไม่มีแรงจะพูดอะไรจึงตอบแทนให้แล้วหันหน้าไปให้สัญญาณว่าไม่เป็นไร

      “จาง-ฮยอน-ซึงเหรอ ยินดีที่ได้รู้จักนะ เพื่อนใหม่”นี่เป็นเสียงของจุนฮยอง เป็นเสียงที่ช่างเย็นชา เฉยชาและทิ่มแทงใจของฮยอนซึงยิ่งนัก

     “อืม...”ฮยอนซึงยังคงหลบหน้าของจุนฮยอง ตอนนี้เขาคงจะไม่เหลือแรงทำอะไรแล้ว ไม่เหลือแรงจะอ้าปากพูดอะไรทั้งนั้น แค่ตอบว่า‘อืม’สำหรับเขามันก็ใช้พลังงานมากพอแล้ว มากแล้วจริงๆ

     ซึงในตอนนั้นเอง อีกคนที่อยู่ในห้อง เขาเฝ้ามองคนสวยพลางคิดว่าสิ่งที่เขาเตรียมมานั้นเขาควรทำอย่างไรต่อ ควรจะหยุดมันก่อนดีไหม

            ฮยอนซึง นายเป็นอะไร....ไปหนะ

             

            ..............................................................................................................  

     ตอนนี้พักกลางวัน จุนฮยองและดูจุนถูกโยซอบลากไปซื้อของกิน โยซอบอาสาจะซื้อมาให้ฮยอนซึงเอง เจ้าตัวดูจะดี๊ด๊าเป็นพิเศษเพราะเป็นครั้งแรกที่เขาได้ซื้ออาหารกับดูจุน แม้ว่าจะต้งคอยลากจุนฮยองไปด้วยก็ตาม

     ฮยอนซึงได้แต่นั่งอยู่อย่างนั้น เขาไม่มีกะจิดกะใจจะเรียนเลย เขายังคงตกใจกับเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านไปตอนเช้า เขาสับสน รู้สึกผิดอย่างบอกไม่ถูก และเขาก็แอบดีใจเล็กน้อยในความรู้สึกเหล่านี้ด้วย เขาไม่แรงจะทำอะไรได้เลย แค่หายใจยังยากเสียด้วยซ้ำและยิ้งต้องนั่งอยู่ข้างหน้าคนๆนั้น เขายิ้งอึดอัดใจ

      “ฮยอนซึงอ่า~อาหารมาแล้ว”โยซอบหอบถุงอะไรต่อมิอะไร ที่เป็นของกินทั้งนั้น มันทำเอาดูจุนถูงขั้นตกใจเลยทีเดียวตอนไปเดินซื้อเค้าไม่คิดว่าคนตัวเล็กจะกินจุขนาดนี้

      “นี่ของนายน้า~”โยซอบส่งกล่องเข้าให้คนสวยและพยายามยิ้มให้กำลังใจ

      “อืม”ฮยอนซึงพยักหน้าและก้มหน้าก้มตากิน เพื่อที่จะหลบสายตาของจุนฮยอง

              ดงอุนที่ตอนนี้นั่งมองฮยอนซึงมาตั้งแต่เช้า ตอนนี้เขายังไม่ได้กินอะไร เขาคิดไปคิดมาไม่มั่นใจในตัวเอง กังวลนู่นนี่อยู่คนเดียว

      “ดงอุนอ่า~มากิงด้วยกังจิ^^”โยซอบพูดทั้งที่ยังกินอยู่ เป็นภาพที่ช่างน่ารักซะเหลือเกิน น่ารักจนคนตรงข้ามอดที่จะยิ้มไม่ได้

        ทำไมนายน่ารักอย่างนี้น้า~ยังโยน้อย^^

      “ไม่ละ”ดงอุนยิ้มปฏิเสธ

      “อามไออ่า~”(ทามไมละ) คนตัวเล็กพูดไปกินไป แก้มตุ่ยๆทำให้ยิ่งดูน่ารักขึ้นไปอีก

      “คนไม่กินก็ไม่ต้องชวน กินไป”จุนฮยองที่เงียบอยู่นาน พูดขัดขึ้นมาสั่งคนตัวเล็กให้กินไปเงียบๆ

      “อ่านด้วยละ” ดงอุนเดินมาที่โต๊ะของฮยอนซึง แอบวางกระดาษโน๊ตไว้ที่ใต้โต๊ะและก้มกระซิบที่ข้างหู ฮยอนซึงเบาๆ ก่อนจะเดินออกไป

      “...”คนสวยไม่ตอบอะไรกลับไป  เขาแทบจะไม่สนใจเลยด้วยซ้ำ เขาคงจะไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้นนอกจากเสียงฟ้องผิดที่อยู่ในใจของเขา 

     “อ๊ะ...นะ...นาย”จู่ๆจุนฮยองก็ลากฮยอนซึงออกมาอย่างไม่รู้สาเหตุ ร่างบางที่ไร้ซึ่งเรียวแรงก็ทำได้แต่ถูกลากตามไปเท่านั้น แม้ดูจุนทำท่าว่าจะไปช่วยแต่โยซอบก็ห้ามเอาไว้ และบอกให้กินต่อเถอะ

        นายน่ารัก ชั้นกินต่อก็ได้ มีความสุข

...........................................................................................................

     “นี่!นาย พาชั้นออกมาทำไม”หลังจากที่คนสวยปล่อยให้ตัวเองถูกลากออกมาก็เริ่มพูดอะไรบ้าง

     “ตั้งแต่ชั้นมาถึงเรายังไม่ได้ทักทายกันเลยนะ” จุนฮยองพูดด้วยเสียงที่สุดจะเย็นชา ตอนนี้เขายังไม่ปล่อยมือที่ลากคนสวยมาแถมยังเอามืออีกข้างล้อมคนสวยไว้ด้วย สายตาก็จ้องดวงตาของร่างบางที่อยู่ตรงหน้า

      “ชั้นทักนายแล้ว”คนที่ถูกล้อมตอบ พลางหันหน้าหนีสายตาที่เย็นชาน่ากลัว

      “แค่‘อืม’มันเรียกว่าทักทายเหรอ”จุนฮยองค่อยๆยื่นหน้าเขาไปใกล้อีกนิด

      “สวัสดี ยง-จุน-ฮยอง” คนสวยตอบกลับไปเพื่อสนองความพอใจของคนตรงหน้า

      “ยังไม่พอ”ตอนนี้เขายืนหน้าไปใกล้ฮยอนซึงจนห่างกันไม่ถึงคืบ

      “แล้วยังไงละ”ฮยอนซึงเริ่มเสียงแข็ง ออกอาการไม่พอใจ แค่ต้องคุยกับจุนฮยองเขาก็แทบจะขาดใจอยู่แล้ว

      “อย่างงี้ไง” จุนฮยองลอบยิ้มก่อนจะก้มลง ประทับริมฝีปากตัวเองเข้ากับริมฝีปากสีชมพูแสนยั่งยวนที่อยู่ตรงหน้า  เขากดซ้ำย้ำความต้องการ และความรู้สึกของตัวเองลงไป อย่างไม่ให้คนตรงหน้าตั้งตัว เขาได้ย้ำลงไปหลายต่อหลายครั้ง “อื้อ...”ฮยอนซึงเริ่มจะหายใจไม่ออกแล้ว คนเจ้าเล่ห์จึงได้ปล่อยเขาเป็นอิสระจากจูบอันแสนเนิ่นนาน แต่หากยังคงเกาะกุมร่างบางเอาไว้

     “แฮ่กๆ T///T นะ...นายทำอย่างนี้ทำไม”ฮยอนซึงตะคอกใส่จุนฮยอง แต่ก็ยังหลบสายตา ปากก็ทำได้แค่เม้มมันเอาไว้และพยายามหายใจเอาอากาศ

      “ทำไมนะเหรอ นายคิดว่าชั้นเป็นไอ้โง่ ไอ้โง่ทีอดทนรอถึง3ปี 3ปีที่ไร้ค่า ฮ่ะ!!”จุนฮยองตะคอกกลับทำเอาร่างบางถึงกับสะดุ้ง ตัวสั่นสะท้าน 

      “...”  ร่างบางไม่ตอบใดใดทั้งนั้น เขาพยายามข่มตาตัวเอง หันหน้าหนีโดยที่ยังคงเม้มซ่อนริมฝีปากสีชมพูนั้นไว้

      “ชั้นมันโง่...จางฮยอนซึง ” จุนฮยองพูดด้วยเสียงที่อ่อนลงหากแต่แฝงด้วยความเจ็บปวดและเสียใจ จนรู้สึกได้ ก่อจะปล่อยร่างบางออกจากการเกาะกุมให้เป็นอิสระ เขาค่อยๆเดินจากไป ทิ้งให้คนสวยที่กำลังจะร้องไห้ ให้อยู่คนเดียว    ทั้งๆที่ลึกๆแล้วเขานั้น อยากจะเข้าไปปลอบร่างบาง เช็ดน้ำตาให้ ใจจะขาด...

      “ฮือ... ฮือ... ฮือ... ”หลังจากที่จุนฮยองเดินจากไป ร่างบางก็ถึงกับปล่อยน้ำตาที่กลั้นไว้ออกมา ซุดตัวลงกับพื้้นเข่าอ่อนอย่างไม่มีสาเหตุ แม้จะมีรอยแดงอ่อนๆปรากฏอยู่ที่ข้อมือของเขา ก็ไม่ได้ทำให้เจ็บแต่อย่างใด หากแต่น้ำตาที่ไหลออกมานั้นมีแต่ความเสียใจ และรู้สึกผิดเสียมากกว่า เขาไม่เหลือแรงแล้ว หมดแรงแล้วจริงๆ เขาทำได้แค่นั่ง คิดคร่ำครวญไปมาอยู่ในใจ

          จุนฮยองชั้นขอโทษ ชั้นไม่ได้ตั้งใจ จุนฮยอง ชั้น...ขอโทษ...

     แต่ในขณะเดียวกันก็กำลังจะมีอีกคน อีกคนที่กำลังจะเจ็บปวด เจ็บปวดจากการที่ต้องรอ รอคนที่เค้าคงจะไม่มา ......

......................................................

WT  :

 เปิดตอนแรกเป็นไงบ้างอ่า บอกกันด้วยเน้อ

กวางยังไม่ออกมา ตอนหน้าออกแน่ แต่ตอนนี้ปล่อยให้ ปิ้นสวยเด่นไปก่อน^^

ยังไงก็ฝากด้วยแล้วกันเน้อ~ -3-