CHAPTER 2

CHAPTER  II

             “จุนฮยอง ฮยอนซึงละ” โยซอบถามอย่างสงสัย เพราะจุนฮยองขึ้นมาแล้วแต่ไม่เห็นฮยอนซึง

      “ไม่รู้”

      “ไม่รู้ได้ยังไง ฮยอนซึงไปกับนายไม่ใช้เหรอ” ดูจุนถามขึ้นบ้างด้วยความสงสัยและเป็นห่วงฮยอนซึง

      “ไม่รู้” จุนฮยองยังคงตอบอย่างเฉยๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาไม่อยากจะตอบคำถามอะไรมากมายและคงไม่ดีถ้าจะบอกไปว่า ฮยอนซึง ร้องไห้

      “ดูจุนอาเราไปตามฮยอซึงอากันเถอะนะ ครูยังไม่เข้าห้อง” โยซอบพูดไปก็ส่งสายตาทรมานใจดูจุนแถมยังเกาะที่แขนอ้อนอีกตามหาก

        โคตรน่ารักอ่า โยซอบน้อย~

      “อืม ไปก็ไป”คนถูกชวนยิ้มกว้าง อย่างเต็มใจจนออกนอกหน้า

      “ไม่ต้อง” โยซอบและดูจุนที่ทำท่าจะลุก ก็ต้องชะงักเพราะเสียงห้ามของจุนฮยอง

      “ทำไม”ดูจุนตอบเสียงแข็งออกแนวไม่พอใจ

      “ฮยอนซึงไม่สบาย อยู่ห้องพยาบาล ไม่ต้องไปตาม รบกวน” จุนฮยองตอบห้วนๆ ทำท่าไม่สนใจและเน้นน้ำเสียงตรงคำว่า‘รบกวน’

      “ไหนบอกไม่รู้ไง ตกลงยังไงว่ะ”ดูจุนจากที่ใจเย็นตอนนี้เริ่มมีน้ำโหขึ้นมาบ้างแล้ว

      “ไม่สบาย” จุนฮยองตอบกลับไปด้วยท่าทางกวนอารมฝ่ายตรงข้ามที่สุด

      “เอาน่าดูจุนอ่า~ถ้าฮยอนซึงเค้าไม่สบาย อย่าไปรนกวนเลยเนาะ จริงม่ะจุนฮยองอ่า~”โยซอบผู้ใสซื่อก็เชื่อสนิทใจ และจับดูจุนนั่งที่ให้เรียบร้อย

      “เอางั้นก็ได้”ดูจุนที่หลงไปในมนต์เสียงของโยซอบ(ที่ช่างน่ารักและแบ๊วเหลือเกิน) ก็เออออตามโดยลืมฮยอนซึงไปเลย

       “อืม ดีละ” จุนฮยองตอบกลับมาแค่นั้นแล้วฟุบโต๊ะตัดปัญหาเผื่อจะตามมาทันที

   ทางด้านดงอุน เขารอคนสวย รอจนเสียงออดดังขึ้น จนหยุดลง เขาไม่รู้ว่าทำไมคนที่นัดถึงไม่มา เขารู้เพียงว่า เขารู้สึกเจ็บที่อกข้างซ้ายนิดๆ มันอาจจะพอมีหวัง เขาคนนั้นอาจจะยังไม่ได้อ่านหรือไม่ก็กำลังมา แต่ว่าเขาก็เริ่มจะท้อแล้วเหมือนกัน เพราะการรอใครซักคนนั้น บางครั้งมันก็ทรมานเหลือเกิน ทรมานจริงๆ

                         .................................................................................

    ทุกอย่างในห้องเรียนดูจะปกติดีแต่หากว่ามีนักเรียนหายไปถึง2คน โดยที่โยซอบได้แก้ต่างให้เรียบร้อย และคุณครูเชื่อสนิทใจด้วยดวงตาและท่าทางที่ได้สังหารทุกคนในห้องไปแล้ว(เลือดกำเดาออกตาย ฮ่าฮ่าฮ่า)

    “จุนฮยองอ่า ดูจุนอ่า~เราไปหาฮยอนซึงกันเถอะนี่เลิกเรียนแล้วน้า~ฮยอนซึงยังไม่มาเอาของเลย”โยซอบพูดชึ้นในขณะที่ยังเก็บของอยู่  ป่านนี้แล้วฮยอนซึงยังไม่ขึ้นมาเอาของเลย

     “เอาซิโยซอบ ไปกันๆ^^” ดูจุนพอฟังแล้วก็เริ่มดี๊ด๊า เขาทั้งเป็นนห่วงฮยอนซึงและอยากไปกับโยซอบด้วย

    “ไม่ต้อง ฉันไปเอง”จุนฮยองพูดหน้าตาย แถมยังส่งสายตาพิฆาตมาให้ดูจุนกับโยซอบด้วย

    “ไมว่ะ ตั้งแต่เช้าแล้วนะเว้ยจุนฮยอง” ดูจุนเริ่มมีหงุดหงิด เค้าอุส่าห์จะได้ไปเยี่ยมฮยอนซึงกับโยซอย

    “ฮันแน่~จุนฮยองอ่า คิดจะไปคนเดียวละซิ ขี้โกง^^+”โยซอบทำเสียงเจ้าเลห์เค้าคิดอะไรที่เกินไปเยอะเลยล่ะ

        จุนฮยองอ่า~เค้ารู้ทันน้า~คิคิคิ^o^

    “นั่นดิ ขี้โกง”ดูจุนก็ร่วมผสมโรงเออออตามโยซอบไปด้วยโดยไม่รู้อะไรเลย

    “เรื่องของชั้น” จุนฮยองยังคงคอนเซฟหน้าตาย แถมยังหยิบของของฮยองซึนแล้วก็เดินออกไปเลย - -* ปล่อยให้ดูจุนกับโยซอบ(ที่ส่งสายตาเป็นประกาย)มองตามไป

    “งั้นเราก็ตามมันไปเถอะโยซอบ”ดูจุนคว้ากระเป๋าทำท่าจะตาม

    “ไม่ต้องหรอกดูจุนอ่า~เราไปหาอะไรกินกัน ถือเป็นการฉลองการเป็นเพื่อนใหม่^o^”โยซอบพูดหน้าระรื่น พร้อมทั้งจูงดูจุนออกจากห้องไป

   “เอาซิเดี๋ยวชั้นเลี้ยงเอง”

   “จริงๆนะ*0* เค้ากินเยอะน้า~”โยซอบลากเสียงยาว เหมือนจะเป็นคำเตือน แต่มันช่างเป็นคำเตือนที่ละลายใจคนฟังจริงๆ

   “จริงครับ^o^”ดูจุนก็หลงติดกับดักของโยซอบจนได้ เค้าคงยังไม่รู้ชะตาตัวเอง

         เหมาหมดร้านเลยก็ยอม มาขอกันอย่างนี้ ใครจะไม่เลี้ยงละคร้าบ.. ยังโยซอบ~

       ..............................................................................................................

   จุนฮยองที่หิ้วสัมภาระของฮยอนซึงอยู่ เหมือนจะรู้ว่าคนสวยอยู่ที่ไหนเขารีบเดินไปเหมือนกังวลอะไรซักอย่าง

     ฮยอนซึง คิดว่านายคงจะอยู่นะ

        อย่างที่เค้าคิดเลย ร่างบางกำลังเข้าสู่ห้วงนิทราโดยเอาหัว(อันบอบบาง)พิงกับกำแพงหลังอาคารเรียน ดวงตาบ่งบอกถึงการร้องไห้มาอย่างหนักหน่วง คาดว่าคงจะเหนื่อยจนหลับไป

      “อื้ม...”ร่างบางบิดตัวนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้ตื่นแต่อย่างใด คนที่ยืนมองอยู่ก็อดที่จะเคลิ้มไปกับใบหน้าที่เรียวได้รูป ดวงตาบวมๆ แก้มสีอมชมพูนิดๆ ริมฝีปากสีชมพูออกแดงๆที่แสนจะเชิญชวน ราวกับว่ากำลังยืนมองเด็กผู้หญิงอยู่ก็ไม่ปาน

     “จุ๊บ...”ร่างสูงอดใจไม่ไหวก้มลงจุมพิตเจ้าหญิงนิทราที่กำลังหลับสนิทอย่างแผ่วเบา (ไม่คิดจะอดใจมากกว่า)

      “อืม~อ๊ะ!” พอเจ้าหญิงนิทราตื่นขึ้นถึงกับตกใจ หัวใจคงใกล้จะวายเต็มที ก็มันน่าไหมละ เอาหน้าซะใกล้กันจนจะไม่ถึงคืบอยู่ละ

         มาอยู่ที่นี่ได้ไงแล้ว... ทำไมใกล้ขนาดนี้ว่ะ เอาหน้าออกไปซะทีซิ-///-

      “อย่าโวยวาย ลุกซะเดี๋ยวไปส่ง” ร่างสูงเปลี่ยนสีหน้าทันที ตอนนี้กลับมาทำหน้าตายเรียบร้อยแล้ว

       “นะ...นาย...”ร่างบางมองคนตรงหน้าด้วยอาการสงสัย ตามอารมณ์ไม่ทัน เมื่อกลางวันยังแทบจะกินหัวเค้าอยู่เลย ตอนนี้บอกจะไปส่ง

     “เอ๊า!เอาไปกระเป๋านาย”จุนฮยองโยนกระเป่าให้ฮยอนซึงก่อนจะเดินนำไปอย่างไม่พูดอะไร

           นายนะไม่เปลี่ยนไปเลยนะ จุนฮยอง...

..............................................................................................

       ทางด้านของดงอุน ตอนนี้เข้าคงจะหมดหวังซะแล้ว เขาไม่รู้ว่าทำไมคนสวยถึงไม่มา แต่เขาคิดว่าโอกาสครั้งหน้า คงจะอีกนาน แม้จะคิดในแง่บวกยังไง ตอนนี้มันก็เย็นมากแล้ว คนที่เขารอคงจะกลับไปแล้วละ เขาทำได้เพียงมองโลกในแง่ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้เท่านั้น

         ไม่แน่ว่า ฮยอนซึงอาจจะ ยังไม่ได้อ่าน...ก็ได้...

  

     “นี่ นายมาทำอะไรตรงนี้น่ะ!” อยู่ๆก็มีหนุ่มน้อยปริศนาเดินมาทักทายดงอุน ด้วยรอบยิ้มที่สุดแสนจะหน้ารัก

     “อ่ะ...เอ่อ..คือ...O_O”ดงอุนได้แต่ตกตลึงกับรอยยิ้มของหนุ่มปริศนาที่อยู่ตรงหน้า ทำเอาพูดติดขัด ลืมเรื่องเมื่อกี้ไปชั่ววูบหนึ่งก่อนจะตั้งสติได้ “มารอคนนะ จะกลับแล้ว”

     “อ๋อ มันดึกแล้วนะ มาคนเดียวไม่กลัวเหรอไง ชั้นอะกลัวแทบแย่ โรงเรียนเราตอนกลางคืนน่ากลัวจะตาย ฮึ่ย!=[]=”คนตรงหน้าพูดอย่างติดตลก แถมยังทำหน้าทำตาตามอารมณ์ไปด้วย แบบน่ารักๆอะนะ><

     “เอ่อ...นายชื่ออะไรเหรอ ชั้น ดงอุนห้อง1ปี3” ดงอุนอดไม่ได้ที่จะแนะนำตัว ตงจะลืมเรื่องเมื่อกี้ไปแล้วจริงๆ (โถ่~~หลงซะละ)

      “ชั้น กีกวัง ลี-กี-กวัง นายดงอุนซินะ^o^” กีกวังยังไม่หยุดยิ้มนั่กให้ดงอุนซะที พูดไปยิ้มไป ไม่รู้เลยว่าคนตรงหน้า เคลิ้มไปแล้ว

  “อื้ม นายกำลังจะไปไหนเหรอ”

     “กลับบ้านซิ นายจะไปปากซอยด้วยกันไหมละ ไปด้วยกัน...ดีกว่านะ^o^” กีกวังใช้สายตาและรอยยิ้มที่ไม่อาจจะปฏิเสธได้

      “อื้ม!ไปซิ-0-” ดงอุนเผลอรับปากกับกีกวังโดยไม่รู้ตัว

         นี่...ชั้นเป็นอะไรนะ เฮอะ!บ้าจริง กีกวัง...งั้นเหรอ

 พอมาถึงป้ายรถเมล์ ทั้งคู่ก็ยืนรอไปพูดคุยกันไปเรื่อยเปื่อย

     “นายอยู่ห้อง 4 เหรอ”ดงอุนตกใจ เพราะเพิ่งรู้ว่ากีกวังอยู่ห้อง4 ห้องใกล้ๆกันเลยนี่นา

     “อื้ม ใกล้กันเลยเนอะ อ๊ะ!”

       “อะไรเหรอ”

       “รถชั้นจะมาแล้วอะ ชั้นไป...ก่อนนะ^^”กีกวังยิ้มเหมือนจะแอบเสียดายนิดหน่อย

       “อ๊ะ!รถชั้นก็มาแล้ว”ดงอุนกับกีกวังรีบวิ่งไปขึ้นรถของตน ซึ่ง มันคือคันเดียวกันนี่

       “กีกวัง รถเราคันเดียวกันเหรอ”ดงอุนเหมือนจะตกใจ นิดหน่อย

       “นั่นซินะ บังเอิญจังเลยเนอะ^O^”กีกวังยิ้มกว้าง ดูมีความสุขมากมาย (มากเกินไปน่าหมันใส้)

            บังเอิญจริงๆเลย บังเอิญจนดีใจเลยละ><

      “แล้วนายลงป้ายไหนละ”ดงอุนถามต่อไปเรื่อยๆในขณะที่รถก็กำลังขับไปเรื่อยๆเช่นกัน

      “ป้ายถัดไปอีก4ป้ายอะ อย่าบอกนะว่า...><”กีกวังลากถาม แสดงออกถึงความตื่นเต้น ดีใจ

      “ชั้นอีกป้ายนึงละ ใกล้กันจังเลย ฮ่าฮ่า^o^”ดงอุนยิ้มขำๆ

          ใกล้กันจนน่าตกใจเลยละ  นี่กีกวัง นายมีอะไรกันแน่นะ...อะไรที่ทำให้ชั้น...ลืมความเสียใจไปได้หนะ

……………………………………………………………………………………………..

  จุนฮยองเดินนำฮยอนซึงมาที่รถ คนสวยก็ได้แต่เดินมาเงียบๆ ม่อยากที่จะขัดขืนอะไรมาก เพราะวันนี้เค้าก็เหนื่อยจนจะขาดใจแล้ว

     “ขึ้นไป” จุนฮยองเปิดประตูรถให้ก่อนจะเดินอ้อมไปทางคนขับรถ ทั้งสองคนขึ้นไปอย่างเงียบๆ

     “ทำไม นาย...ถึงจะไปส่งชั้นละ” ฮยอนซึงที่นั่งเงียบอยู่นานก็เป็นฝ่ายเปิดบทสนทา

     “ถามทำไม ชั้นก็แค่...สงสาร”จุนฮยองพูดไปโดยที่ไม่หันมามองฮยอนซึงเลยแม้แต่น้อย

    “นายมาสงสารชั้นทำไม ชั้นกลับเองก็ได้” ฮยอนซึงเริ่มโมโหกับคำว่าสงสาร เค้าไม่ได้น่าสงสารซักหน่อย

    “เหรอ...ก็แค่สงสารกลัวว่าจะถูกใครจับไปปล้ำซะก่อน หน้านายมันยิ่งเหมือนผู้หญิงไม่รู้รึไง”น้ำเสียงของจุนฮยองออกจะไม่สบอารมณ์ซะเท่าไร่แต่ก็ยังไม่หันมามองฮยอนซึง

    “นายเป็นห่วงชั้นรึไงO_o?” ฮยอนซึงทำหน้าถาม เขาอยากให้คำตอบเป็นอย่างที่เขาคิดนะ

       จุนฮยองนายจะตอบชั้น ว่าอะไรนะ จะใช่...อย่างที่ชั้นคิดอยู่รึเปล่า

    “เฮอะ!เป็นห่วงเหรอ ไอ้ความรู้สึกอย่างนั้นหนะ มันหมดไปนานแล้วละ!”จุนฮยองจอดรถแล้วหันมาตะคอกใส่ฮยอนซึง ฮยอนซึงถึงกับสะดุ้ง ดวงตาแสดงออกถึงความกลัว

     “นะ...นาย”

     “ถ้านายจะคิดหวังความเป็นห่วงจากชั้นละก็ ทำไมนายไม่ให้ความสงสารกับชั้นก่อนละ ฮ่ะ!ทำไมฮ่ะ!” จุนฮยองจ้องตาของฮยอนซึง ดวงตาของเค้าบ่งบอกถึงความเจ็บปวด เขาบีบข้อมือของฮยอนซึงเอาไว้ และไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยมือของคนสวยไปเลย

     “จุนฮยอง ชั้น...”ฮยอนซึงพูดอะไรไม่ออก ทั้งๆที่มีอะไรที่เขาอยากจะบอกจุฮยองมากมาย

     “ลงไปซะ!”จุนฮยองปล่อยมือฮยอนซึง หันหน้าหนีแล้วตะคอกไล่ฮยอนซึง

     “จุนฮยอง...”ฮยอนซึงเสียงสั่นเครือ เหมือนคนที่กำลังจะร้องไห้อีกครั้ง

      “ชั้นบอกให้ลงไปไงเล่า!ลงไปซิ!”จุนฮยองยังคงไม่หันกลับมามองฮยอนซึง ได้แต่ส่งเสียงไล่

      “ปึ่ง!!” ฮยอนซึงปิดประตูรถใส่จุนฮยอง เขาวิ่งออกไปเหมือนกับว่าจุนฮยองจะรู้ว่าเค้าอยู่ที่ไหน ฮยอนซึงรีบวิ่งเขาไปในบ้าน ก่อนจะปลดปล่อยน้ำตาที่กลั้นเอาไว้ออกมา เค้าไม่สามารถคิดอะไรได้ในตอนนี้

        ทำไมวันนี้ถึงได้เป็นวันที่เศร้าอย่างนี้หละ ทั้งๆที่มันหนะ...น่าจะเป็นวันที่น่าดีใจแท้ๆเลย น่าจะดีใจแท้ๆ 

   ทางด้านจุนฮยอง เค้าได้แต่มองตามร่างบางไปอย่างปวดใจ ทำไม เค้าไม่ได้อยากเห็นน้ำตาของ ฮยอนซึงซะหน่อย เค้าได้แต่นั่งนึกถึงภาพก่อนที่คนสวยจะวิ่งออกจากรถไป เค้าตั้งใจจะรั้งร่างบางเอาไว้ แต่สิ่งที่เห็นกลับเป็นน้ำตา ที่พร้อมจะออกมจากดวงตาของคนสวย จนเค้าเอง ก็ไม่กล้าแม้แต่จะรั้งร่างบางเอาไว้ ได้แต่ปล่อยให้ร่างบางวิ่งหายไป ต่อหน้าต่อตาของเขา

        ฮยอนซึงชั้น... ขอโทษ...

.................................................................

WT :ขอโทษที่กวางอุ่นออกมาน้อย แถมยังปล่อยตอน2 ออกมาช้า

        ขอโทษจริงๆนะจ๊ะ พอดีว่าไม่ว่างจริงๆ ยังไงก็เป็นกำลังใจ

        ให้ไรเตอร์ ด้วยนะคะ ตอนหน้าๆ อุ่นกวาง จัดเต็มขอรับ-w-