CHAPTER 3

CHAPTER III

       ณ ร้านBeautiful

                มันไม่ใช่ร้านเสริมสวยหากแต่เป็นร้านอาหารร้านโปรดของโซอบ ที่เต็มไปด้วยอาหารเลิศรสนานาชนิดที่ใครๆเห็นก็ต้องติดใจ และที่นี่ก็กำลังจะเป็นลานประหารดูจุนด้วย

                ดูจุนยังคงทำหน้ายิ้ม มองคนตัวเล็กจ้องเมนูอาหารตาเป็นประกาย โดยที่ยังไม่รับรู้ถึงชะตากรรมของตัวเอง ซึงมันกำลังจะมา~

       “เอ่อ เอาอันนี้ อ๊ะอันนี้ด้วย อันนี้อีก ชุดนี้ด้วย ชุดนั้นและก็ชุดโน้น อ๊ะเอาชะ...@#$%>}*+?/@%&*)(%^@$@$฿&...เอ่อ..แค่นี้ก่อนแล้วกันครับ ” โยซอบหันไปส่งยิ้มให้กับพนักงานที่จดตามแทบไม่ทัน ก่อนจะวางเมนูลงแล้วหันไปส่งยิ้มให้ดูจุน

       “ดูจุนอ่า~ เอาไรอีกม่ะอ่า เค้าจะได้สั่งให้ :D” โยซอบหันไปถามดูจุนที่ตอนนี้แข็งทื่อไปแล้ว ยังคงตกใจกับภาพที่ได้เห็นเมื่อกี้ ใครมันจะไปรู้ละว่าจะกินจุขนาดนี้

       “ไม่เป็นไร นายเลือกไปแล้วนี่ - -”ดูจุนยิ้มเจือนๆ แทบจะเอากระเป๋าขึ้นมานับสตางค์ว่าจะพอรึเปล่า ดันเอ่ยปากว่าเลี้ยงไปแล้วด้วย

                  

                   หลังจากนั้นไม่นานอาหารที่(โยซอบ)สั่งก็ทยอยมาเรื่อยๆ ไม่ขาดสาย จนคนทั้งร้านแทบจะหันมามองว่าเกิดอะไรขึ้น

       “ดูจุนอ่า~ทานเยอะๆน้า~><”คนตัวเล็นพูดไปก็ยิ้มไป ทำให้ดูจุนลืมกังวลเรื่องกระเปาเงินไปได้มาก และหันมาสนใจหนุ่มน้อยผู้น่ารักคนนี้

       “นายเหมือนกัน กินเยอะๆละ^^”

       “อื้มๆ แอ้ออนอู่แอ้วอูอุนอ่า~(แน่นอนอยู่แล้ว ดูจุนอ่า~)”คนตวเล็กตอบกลับทั้งๆที่อาหารเต็มปาก ช่างเป็นภาพที่น่ารักน่าเอ็นดูมาก โดยเฉพาะสำหรับดูจุน

       “เลอะแล้วน๊ะ โยซอบกินช้าๆค่อยๆก็ได้” ดูจุนยิ้มอย่างอ่อนโยนก่อนจะค่อยๆเอื้อมมือเช็ดขอบปากสีชมพู ที่มีเศษอาหารติดอยู่นิดหน่อยให้ออกไปอย่างแผ่วเบา ทำเอาคนตรงหน้าที่กำลังตั้งหน้าตั้งตากินถึงกับต้องหยุดชะงัก ใบหน้าเริ่มมีสีแดงระเรื่อมากขึ้นจนลามไปถึงใบหู “ขะ...ขอบใจน๊ะดูจุนอ่า~”โยซอบแทบอยากจะตะโกนออกไปด้วยความเขินและดีใจสุดๆ คนที่ตัวเองชอบถึงสองปีมาเช็ดปากให้ทั้งๆที่เพิ่งจะรู้จักกันจริงๆจังๆแท้ๆ

          ทำไมถึงได้อ่อนโยนอย่างนี้น้าดูจุนอ่า~ นายอ่อนโยนอย่างนี้กับทุกคนรึเปล่านะ ถ้าแค่กับฉันคนเดียวก็ดีนะซิ              

      และแน่นอนว่าเมื่อถึงเวลาจ่ายเงิน ดูจุนที่อ่อนโยนคนนี้ก็ถึงกับหน้าซีดเลยทีเดียว เค้าคงจะต้องพกเงินให้มากกว่านี้ซะแล้ว ถึงเค้าจะรวยแต่ว่า มันก็ไม่เข้าใครออกใครจริงๆ T^T                       

…………………………………………………………………………………..

                 ยามเช้า กับท้องฟ้าสีสลัว สายฝนที่โปรยปรายและเด็กผู้ชายหน้าสวย (เกี่ยวกันไหม) ที่กำลังหลับพักผ่อนจากการร้องไห้มาอย่างหนักหน่วง ต้องขอบคุณโรงเรียนที่เปิดเทอมวันศุกร์  วันนี้เขาจึงมีโอกาสได้หยุดอยู่บ้าน ไม่ต้องไปเจอกับโจทย์เมื่อวานนี้ เขาก็อยากจะนอนอย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆหรอกนะถ้าไม่ติดว่า ไปเผลอนัดกับโยซอบว่าจะไปซื่อของไว้ ก่อนจะเกิดเรื่องขึ้น เขาไม่กล้าโทรไปยกเลิกซะด้วยซิ

      “~~~SO BEAUTIFUL MY GIRL OH OH GIRL OH OH GIRL ชีกานี จีนาโด
นูกูโบดา นีกา ดอ ดอ ดอ นอรึล อากยอจุลเก MY GIRL โมดู ดา จุลเก
นอ (U) นอเอเก (U) เอเอเก OH OH~~~”  

       “ฮัลโหล โยมีไรเหรอ”

       (ฮยอนซึงอ่า~วันนี้ไปได้ไหมอ่า บ้านฮยอนซึงอาอยู่ไกลจากห้างซะด้วยซิ)

        “นั่นซินะ ฝนตกหนักด้วยซิ” ฮยอนซึงพูดพลางมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นแล้วก็อดขำตัวเองไม่ได้ที่ขนาดท้องฟ้า ยังเข้าใจเขาเลย คิดแล้วมันเศร้า

       (เสียงนายไม่ค่อยดีเท่าไหร่เลยนะ นายพักผ่อนดีกว่าน้า~ฮยอนซึงอ่า) คนที่ปลายสายพูดด้วยความเป็นห่วง อย่างที่บอก ห้างมันไกลจากบ้านฮยอนซึงมากจริงๆ ไหนจะสภาพอากาศ อย่างนี้อีก

       “เอางั้นเหรอ- -” ฮยอนซึงก็อยากพักนะ แต่ว่าใครจะไปเป็นเพื่อนโยซอบละ

       (อื้ม~ ดีแล้วละฮยอนซึงอา^^)โยซอบยังคงสดใส ช่างตรงข้ามกับบรรยากาศซะเหลือเกิน

       “ถ้างั้นนายจะไปกับใคร จะซื้อวันอื่นเหรอโย”

        (ไม่เป็นไรฮยอนซึงอา เค้าพอจะรู้แล้วว่าเค้าจะพาใครไปดี~) จู่ๆน้ำเสียงของโยซอบกับเปลี่ยนไป มันดู สดใสกว่าเดิมเยอะเลย - -*

         “เสียงแบบนี้คงหายห่วงละหละ ไปดีดีขอให้สนุกน้า~” ฮยอนซึงพยายามทำเสียงสดใสไว้ ทั้งๆที่เขาเองก็แอบอิจฉา

              โยเนี่ย น่าอิจฉาจังเลยนะ ดูมีความสุขดีจัง

          (บาย~) 

         “บาย” ตอนนี้โยซอบวางสายไปแล้ว เค้าควรจะทำอะไรดี จะนอนต่ออย่างนี้นะเหรอ...

                        .............................................................................

                  

                  

         ในเวลาเดียวกัน หนุ่มลูกครึ่งก็ถึงขั้นต้องเซ็ง วิ่งอยู่ดีดีฝนดันตกลงมาซะนี่ แถมยังตกหนักซะด้วย ร่มก็ไม่ได้พก มันทั้งเกะกะแล้วนี่มันก็ไม่ใช่หน้าฝน เขาได้แต่หลบฝนอยู่ในตู้โทรศัพท์สาธารณะ ชะเง้อคอรอฝายฝนจะซาลง แต่ฝันไปเหอะตอนนี้มันแรงซะยังกับพายุจะเข้า

      “จะตกอะไรกันนักว่ะเนี่ย รู้งี้ไปฟิสเนสซะก็ดี เฮ้อ~” เขาเอาแต่บ่นไปก็มองข้างนอกไป ไม่รู้เหมือนกันว่ามันได้อะไรขึ้นมา

      “ก๊อก ก๊อก~” มีเสียงเคาะตู้ที่เขาอยู่ (โปรดคิดว่ามันคือเสียงเคาะละกันนะ) ไม่ต้องถามเลยว่าเป็นใครเพราะรอยยิ้มที่ปรากฎก็บ่งบอกให้รู้แทบจะทันที เขารีบเปิดประตูแทบไม่ทันเลย

      “เขามาซิ กีกวัง”  คนถูกชวนก็พยักหน้างกๆก่อนรีบเข้าไปข้างใน ใครจะอยากตากฝนจริงม่ะ?

      “ขะ...ขอบคุณนะฮะ..ฮัดชิ่ว”คนตัวเล็กเขินสุดๆ จะขอบคุณแท้ๆดันจามซะได้ เลยได้แต่ยืนหลบๆเอามือเกาจมูกแก้เขิน

      “ฮ่าฮ่าฮ่า ไมเป็นไร นายโอเคนะ” อ่าฮะ แค่จามนิดหน่อย ไม่ต้องห่วง XD

      “ว่าแต่นายออกมาทำอะไรตอนเช้าๆ” ร่างใหญ่ถามไปก็ต้องถอยไปด้วยเพราะคุณก็รู้ว่าตู้มันแคบ-0-

       “ออกมาหาไรกิน แต่รู้งี้ หาว~~ นอนต่อดีกว่า แฮ่ ^o^” กีกวังพูดไปก็เผลอหาวไปด้วย มันออกจะน่าอาย หากแต่คนตรงหน้ากลับมองว่ามันน่ารัก

       “ดูท่านายอยากจะนอนจริงๆอะหละ ดูซิ หาวปากกว่าเลย อิอิ” คนตัวใหญ่ได้ที่ก็แอบแซวนิหน่อย แต่มันก็ทำให้อีกคนอายจนหน้าแดงได้อยู่ดี

        “เปี๊ยะ!”

         “โอ้ย นายตีทำไมเนี่ย” คนตัวใหญ่เอามือลูบๆแขนตัวเอง แถมทำหน้าเจ็บจนเวอร์

         “นี่แหนะ ก็คนมันง่วงนินา อย่ามาแซวเลยนะ! -3-” กีกวังเอือมไปตีดงอุนพอให้เจ็บ(แสดงว่าไม่เบา- -) หน้าแดงไปหมดแล้ว และยิ่งแดงขึ้นอีก ดงอุนอุส่าถอยไปแล้ว ก็ดันเป็นฝ่ายเข้ามาเองจนได้ ตอนนี้หนะห่างกันจะไม่ถึงคืบอยู่แล้ว

         “อ่ะ...เอ่อ ฉันว่านายถอยไปดีกว่านะตู้มันแคบ” ดงอุนพยายามถอยไปจนติดผนัง ไม่มีที่ให้ถอยอีกต่อไปแล้ว

              ถอยเถอะนะกีกวัง อีกนิดก็กอดกันเลยนะ  เฮ้ย คิดไรเนี่ย -///-

 “อ่ะ! โทษที ใช่ตู้มันแคบ -///-” กีกวังก็ถอยบ้างแบบชิดจนจะเข้าไปรวมร่างกับผนังอยู่แล้ว แต่ถึงทั้งคู่ยืนอยู่ติดผนังคนละฝั่งของตู้ก็จริง แต่ว่านะ ยังไงมันก็ห่างกันแค่เกินคืบนิดหน่อยอยู่ดี XD

              บ้าเอ้ย เข้าไปทำไมเนี่ย จะชิดกับหน้าอกอยู่แล้ว ร้อนๆๆๆๆ -///-

 ว่าแต่บรรยากาศแบบนี้มันอะไรกันเนี่ย ทั้งอึดอัด ทั้งหนาว ทั้งเงียบ ทั้งเขิน...

         “เอ่อ...” จู่ๆกีกวังก็เอ่ยขึ้นท่ามกลางเสียงของสายฝน ทำลายความเงียบที่อึมครึม

         “หะ...หา อะไรเหรอ” ดงอุนที่เพิ่งได้สติก็พยายามเรียกมันคืน

          “นายละ มาทำอะไรตอนเช้า” ใช่ เค้าถูกถามก็ต้องถามบ้าง เพราะแบบนี้มันอึดอัดเกินไปต้องผ่อนคลาย

          “อ๋อ ฉันมาวิ่งออกกำลังกาย แต่ฝนมันดันตกซะได้ รู้งี้ไปฟิสเนสดีกว่า ดูซิเปียกหมดเลย” คนถูกถามก็ตอบแบบมึนๆ ไม่คิดอะไรเลย เอามือมาถึงเสื้อโชว์ว่าเปียกทำไม

          “อ่ะ...อ่ะ...เอ่อ นั่นซิเนอะเปียกหมดเลย ฉันก็เปียก” กีกวังที่เขินกับกล้าเนื้อของคนตรงหน้า ลืมตัวทำตามแก้เขิน มันยิ่งสร้างปัญหาเข้าไปอีก เยอะ -*-

          “อื้อ เหมือนกันเลย อากาศร้อนเนอะ นายว่าม่ะ ฝนหยุดตกรึยังน้า~” ดงอุนทำเฉไฉไม่รู้เรื่อง

          “อื้อๆ นั้นซินะร้อนจัง ฝนหยุดรึยังเนี่ย” ซึ่งกีกวังก็ทำไม่รู้เรื่องเหมือนกัน ทั้งคู่เริ่มเงียบอีกครั้ง พวกเขาเพิ่งจะเจอกันเพียงสองครั้งแต่ทำไมมันถึง ดูสนิทกันมากขนาดนี้ แล้วบรรยากาศที่เกิดขึ้นทั้งหมดมันคือะไรกันแน่.....

              ........................................................................................................

     

ซวยๆๆๆๆ มันก็ไม่ใช่ความซวยอะไรมากมายหรอกสำหรับฮยอนซึง ก็แค่ออกมาหาอะไรกิน แล้วเจอเข้ากับโจทย์เก่า คนที่ทำให้เขาร้องไห้ยังกับคนบ้า

ฮยอนซึงกำลังผุดๆโผล่ๆ เค้าไม่อยากเจอจุนฮยอง ทั้งตอนนี้และต่อๆไป แม้มันจะเป็นไปไม่ได้แล้วก็ตาม  มาแค่ซุปเปอร์ก็เจอกับตัวอันตรายเลย โชคยังดีที่ฮยอนซึงเห็นก่อน เลยหลบทันหรอกนะ     แต่ว่ามันก็เสี่ยงอยู่ดี เขาควรจะรีบไปโซนอื่น ไม่ก็ออกไปจากที่นี่ซะจะดีกว่า

              โถ่เอ้ยจุนฮยอง นายจะโผล่มาทำไมตอนนี้เนี่ย จะออกไปยังไงละว่ะเนี่ย โอ้ย สวยอยากตาย

จุนฮยองกำลังหันหลังไปเลือกของ ได้โอกาสแล้วฮยอนซึงก็รีบย่องเพื่อจะหนีไปอีกโซน อย่างเงียบที่สุด

        “ฮู่ว~ รอดไป ขอบคุณสวรรค์ ^^” ฮยอนซึงเอามือลูบอกอย่างโล่งใจ อย่างน้อยก็ไม่ต้องเจอกันก่อนวันจันทร์

         “ขอบคุณสวรรค์อะไรของนาย” ไม่รอด ฮยอนซึงหละแทบจะเป็นลม อุส่าหลบก็ไม่รอด “แล้วรอดไปอะไร  รึว่า นายหนีฉัน  - -+ ” จุนฮยองค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปไกล้ ด้วยสายตาที่บอกไม่ถูก

        “นะ...อะ...นาย มาได้ไง -///- ” ฮยอนซึงยังงงค้าง แต่ก็แอบเขินที่จุนฮยองยื่นหน้าเข้ามาใกล้

         “ขับรถมา ตกลงว่าไง นายหนีชั้น ?” จุนฮยองก็เอาหน้าเข้าไปใกล้อีกนิด

        “กวนนะ  ฉันไม่ได้หนีนาย  ” เขาผลักจุนฮยองเบาๆ เพิ่งจะรู้สึกตัวว่ามันใกล้เกินไป

        “เหรอ~ ให้มันจริงเหอะ มาหาอะไรกินซินะ ” จุนฮยองยังคงถามแบบนิ่ง วันนี้เค้าไม่มาหาเรื่องอะไร เค้าไม่ใช่คนแบบนั้นอยู่แล้ว

        “ก็รู้อยู่แล้วนายจะถามทำไม ฉันไปจ่ายเงินก่อนนะ ” ฮยอนซึงกำลังจะเดินไป จุนฮยองก็ดึงตัวเข้ามา แล้วล็อกคนสวยติดชั้นวางของ

       “นายจะทำอะไร นี่ห้างไม่อายรึไง หลบไป ” คนสวยพยายามผลักจุนฮยองแต่ก็ไม่เป็นผล

       “ฮึฮึ ฉันไม่ทำหรอกเว้นแต่... นายต้องการ ^^+” ประโยคหลัง จุนฮยองค่อยๆก้มไปกระซิบอย่างแผ่วเบาข้างๆหูของคนสวย ทำเอาคนสวยทำอะไรไม่ถูก

        “ปล่อยได้แล้ว ฉันจะไปจ่ายตัง -///-” ฮยอนซึงพยายามผลักอีกครั้ง

        “ตานาย” จุนฮยองค่อยๆเอามือ ลูบบริเวณดวงตาของคนสวยอย่างอ่อนโยน และแผ่วเบา

       “หะ...หือ ตา -///- ” คนสวยที่กำลังเขินกับท่าทางที่อ่อนโยน เริ่มตกใจ

       “ช่างเหอะ ไปจ่ายเงินซะ ” จุนฮยองพูดแค่นั้นก่อนจะปล่อยฮยอนซึงเป็นอิสระแล้วเดินจากไป เค้าไม่อยากแสดงความอ่อนโยนให้ฮยอนซึงเห็น

                   ฮยอนซึงมองจุนฮยองอย่างไม่เข้าใจ กับท่าทางที่แสนอ่อนโยน เค้าไม้อยากคิดข้างเดียว และไม่อยากเผื่อใจด้วย...          

            นายหนะ เป็นห่วงชั้นซินะ ฉันไม่เป็นไรหรอกจุนฮยอง อย่างน้อยก็ตอนนี้

               

.....................................................

WT :  โอ้ย แทบอยากจะคุกเข่าขอโทษ ท่านรีดเดอร์ทั้งหลาย

         แอบง่วงแล้วหายหัวไปเลย ก็พอดีติดงาน ติดสอบ ติดเยอะละกัน

         เอาเป็นว่า จะรีบปั่นมาชดเชยทุกคนนะค่ะ ขอโทษจริงน้า~

         อ่ะ!  ไม่อยากสปอย ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ด้วยน้า~

          เม้นด้วยก็ดีนะ ^^ -3-  แล้วเจอกันค่ะ

         

                               กล้ามเนื้อหนุ่มๆ >///<