CHAPTER 4 แก้นิดหน่อยค่ะ

CHAPTER   4

                                     โยซอบกำลังนั่งรอสายคนที่คิดว่าจะลากไปซื้อของอย่างใจจดใจจ่อ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะรับซะที เขาทั้งตื่นเต้น ทั้งดีใจ และเขามั่นใจว่าจะพาไปได้แน่นอนXD

        (ฮัลโหลครับ)

        “ฮัลโหล นั่นดูจุนอารึป่าวฮะ” คงไม่ต้องบอกแล้วว่าใคร เขาได้ขอเบอร์กันไว้เมื่อตอนไปเลี้ยงข้าวเรียบร้อย

        (ครับ โยซอบเหรอ) เช่นเดียวกัน คนปลายสายก็ดีใจไม่แพ้กัน

        “ฮะ เค้าเอง><” โยซอบพูดไปก็บิดตัวไป จนตอนนี้ตัวเองจะเป็นน็อตอยู่แล้ว

         (มีอะไรเหรอโยซอบ)

        “ดูจุนอา ตอนนี้ว่างไหมอ่า~” โยซอบเริ่มใช่วิชามาร ออดอ้อน สุดๆไปแลย มันใช่สังหารคนท้งห้องมาแล้ว(เว้นแต่ฮยอนซึง)

        (ว่างครับผม ทำไมเหรอ) คนปลายสายรีบตอนอย่างไม่ต้องคิด วันนี้มันวันหยุดนี่^^

       “งั้น~ไปซือของเป็นเพื่อนเค้าหน่อย น้า~” พอได้ยินอีกฝ่ายท่าจะตกลงก็ยิ่งออดอ้อน ด้วยน้ำเสียงอันอันตราย ยังไงซะ เขาก็ต้องพาดูจุนให้ได้

        (ได้ซิ ที่ไหน เมื่อไหร่บอกมาเลย ครับ^o^) ดูจุนดูจะไม่มีอะไรที่จะต้องปฏิเสธอยู่แล้ว แล้วไหนจะเสียงนั่นอีก ใครละจะไม่ยอมไปด้วย

       “จริงนะ ดูจุนอานายใจดีจังเลย ห้ามเปลี่ยนใจนะอิอิ งั้น~ที่ห้าง M ตอน10โมงนะ^^” ตอนนี้โยซอบยิ้มจนแก้มจะปริ กระโดดโลดเต้น ก็จะได้ไปเที่ยวกับคนที่ตัวเองชอบ  ทั้งดีใจ และภูมิใจกับเสียงพิฆาตของเจ้าตัวสุดๆ

       (ครับผม แล้วเจอกันนะครับ)

       “ฮะ แล้วเจอกัน^^” พูดจบปลายสายก็วางไป  โยซอบตื่นเต้นมาก เขาารอคอยเวลานี้มาตั้งสองปี  สองปีที่แอบชอบยุนดูจุน เขาคงมีความสุขมาแน่ๆ

              วันนี้จะเป็นยังไงบ้างน้า ได้ไปเที่ยวกับดูจุนอาสองคนด้วยด้วย ><   

                  ทางด้าน อีกคนก็รีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แบบที่ให้หล่อที่สุด แทบจะทันทีหลังจากวางสาย เขาไม่รู้ว่าเพราะอะไร แค่ได้ฟังเสียงก็ดีใจขนาดนี้ แต่ว่าแค่นี้เขาก็มีความสุขละหละ

             ดีจังเลยนะ ไปซื้อของเหรอ คงต้องพกเงินไปเยอะเลยซิเรา เฮ้อ~ ….. โยซอบ นายทำตัวแบบนี้กับทุกคนรึเปล่า นายทำเสียงแบบนี้เวลาอ้อนทุกคนรึเปล่า....

                   ………………………………………………………………………………………………

                 

 โยซอบมาถึงก่อนประมาณ 10 นาที แล้วซักพักดูจุนก็ค่อยตามมา ซึ่งแน่นอนว่า เขาาไม่มีทางลืมเงินในปริมาณที่พอเหมาะสำหรับโยซอบมาด้วย ซึ่งตอนที่หยิบมา เขาก็แอบตกใจนิดหน่อยอยู่เหมือนกัน

         “ดูจุนอาเราไปซื้อของ%#$@!!++|?”<:”}*-//#$%#@.....” โยซอบร่ายรายการที่ต้องซื้อวันนี้ ทำเอาคนฟังขนลุกอยู่ไม่น้อยเลย มันดูทั้งเยอะ และน่าจะวุ่นวายน่าดู

         “เอ่อ.... เยอะดีเนอะ นายจะซื้อหมดนั่น รู้แหล่งเหรอ o_O? ”  คนขี้สงลัยก็แกล้งยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆโดยที่ตัวเล็กไม่ทันรู้ตัว ตัวเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไปทำไม

         “ อ่ารู้ซิ อ่ะ!”  โยซอบที่เงยหน้าขึ้นมาจากรายการของ ก็ตกใจเพราะเจอเข้ากับใบหน้าอันหล่อเหลา   ขี้เล่น ของดูจุน จังๆระยะห่างเพียงคืบ “ ดูจุนอา เอาหน้าออกไปกะ...ก็ดะ...ได้...นะ>///< ” ตอนนี้โยซอบเขินจนหน้าแดงไปถึงใบหู มือไม้ไม่อยู่กับที่ จับนู่นนี่ไปทั่ว แน่นอนว่า คนก่อเหตุ ยิ่งเห็นอย่างนี้ก็ยิ่งได้ใจ

         “ อ่ะโทษที งั้น...เราไปซื้อของกันเถอะ นะ^^ ” อมยิ้งนิดๆก่อนจะค่อยๆเลื่อนใบหน้าเข้าไปกระซิบ เบาๆที่ข้างใบหูสีแดงของคนตัวเล็ก ก่อนจะรีบเงยหน้าขึ้นมา แล้วทำหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกินขึ้น อย่างเนียนๆ

               แกล้งนายอย่างนี้ก็สนุกดีเหมือนกันนะโยซอบ ฮ่าฮ่าฮ่า^o^           

         “ อะ...อืม ไม่ต้องกระซิบก็ได้ดูจุนอา ” คนถูกแกล้งรีบเดินนำไปไม่สนใจทิศทาง ตอนนี้สมองของเขารวนไปหมด เสียงกระซิบเบาๆที่ข้างหูของเขา มันยังวนไปวนมาให้ตัวเองเขินเล่นอยู่เลย 

                 ดูจุนอาบ้า เล่นมากระซิบแบบนี้เค้าจะไปทำอะไรถูกเล่า >///< ว่าแต่... ทำไมนายถึงแกล้งทำแบบนี้กันเค้าอะอ่า~  แต่ก็…ดีนะ อิอิ ^^

                  หลังจากนั้นโยซอบก็ลากดูจุนไปร่วมชะตากรรมช็อปปิ้งแหลกของตนเอง โดยที่แน่นอนว่า โยซอบไม่ได้พาดูจุนมาเพียงเพื่อมาเป็นเพื่อนซื้อของอยู่แล้ว หลังจากซื้อของเสร็จ ดูจุนก็ต้องหลงกลออกเงินเลี้ยงข้าวให้อีกตางหาก และการซื้อของในวันนี้ก็ได้บอกให้รู้ว่า มากับโยซอบ ต้องใช้ทั้งกำลังกายและกำลังทรัพย์มากจริงๆ ...สงสัยคราวหน้าเขาคงต้องพกเงินมาให้มากกว่านี้อีก OoO~

        

        ..............................................................................................................

กรี๊ง~~กรี๊ง~~(เสียงออดนะเสียงออด - - )

                  ฮยอนซึง ที่วันนี้ไม่รู้ว่าตื่นสายได้ยังไง กำลังวิ่งหน้าตาตื่นไปที่ห้องเรียนอย่างสุดชีวิต เพราะถ้าเข้าช้ากว่าอาจารย์โจควอน เรื่องมันต้องไม่จบแค่สุนทรพจน์สั้นๆ(ที่ไม่เคยสั้น)แหงๆ และมันคงเป็นการเริ่มต้นการเรียนที่ทรมานตับน่าดูเลยหละ

         “ โถ่เอ้ยฮยอนซึง ทำไงดีๆ ไม่รอดแน่ๆ ทำไมถึงตื่นสายได้เนี่ยToT~ ” ฮยอนซึงที่วิ่งไปบ่นไป ไม่ได้ดูทางอะไร สิ่งเดียวตอนนี้คือ ไปให้ถึงห้อง!

          “ ปึก!...   โอ้ย! ”  คนเซ่อซ่าชนเข้ากับแผ่นหลังของใครบางคน เขาได้แต่เอามือลูบหัว จนไม่ได้ดูว่าคนนั้นเป็นใคร

          “ ซุ่มซ่าม จะรีบไปไหนของนาย ฮะ!” ยงจุนฮยอง! คนชนหละอยากจะฆ่าตัวตาย หลังจากเรื่องที่ซุปเปอร์ มันอาจจะช่วยให้เขาสบายใจขึ้นนิดหน่อย แต่ยังไงความจริงมันก็ไม่หายไปอยู่ดี ความจริงที่ว่า       จุนฮยองยังคงโกรธเขาอยู่

         “ ถามทำไมไม่ตอบ ”

         “ เรื่องของชั้น หลบ ” คนสวยก็เผลอตัวขึ้นเสียงใส่ด้วยความที่ทั้งรีบทั้งโมโห

         “ เหรอ ขึ้นเสียงอย่างนี้ ไม่เหมือนตอนแรกเลยนี่ ” จุนฮยองเอ่ยนิ่งๆ จนฮยอนซึงเองก็เดาอารมณ์ไม่ออก

          “นาย ...ชั้นจะรีบไปเรียน นายก็รีบไปด้วย ”  ฮยอนซึงลดน้ำเสียงลง จริงอย่างที่จุนฮยองพูดเขายังไม่กล้า แม้แต่จะมองหน้าจุนฮยองจนถึงตอนนี้ แม้จะเกิดเรื่องที่ซุปเปอร์ขึ้นมันก็แทบไม่ได้ช่วยให้ความรู้สึกผิดของเขาลดลงหรือหายไป เขารีบเดินไปที่ห้องเรียนโดยที่จุนฮยองก็หลบทางให้แต่โดยดี และก็เดินตามไปเรื่อยๆ

ที่ห้องเรียน~~

“นักเรียนจางฮยอนซึงของครู จะไปไหนเหรอครับ หือo_O? ” ไม่รอดอย่างที่คิด อาจารย์โจควอนเรียก ฮยอนซึงแทบจะในทันทีที่เขาก้าวเข้ามาในห้อง “นักเรียนจุนฮยองก็ด้วย นี่มันกี่นาทีแล้วหือo_O?”

         “สามนาที คะ...ครับ” ฮยอนซึงก้มหน้าตอบอย่างเงียบๆ รับชะตากรรมของตัวเอง เขากลัวทั้งครูและจุน ฮยองพอพอกันเลยหละ

          “ดีมากนักเรียนจางฮยอนซึง เธอสองคนมาหาครูที่ห้องพักครูนะหลังรับประทานอาหารกลางวันนะ^^” ฮยอนซึงและจุนฮยองเดินไปยังที่นั่งอย่างเงียบๆ โยซอบได้แต่ส่งสายตาสงสารมาให้ เขาเข้าใจฮยอนซึงนะ ถึงจะไม่เคยโดนเพราะเข้าห้องอย่างเฉียดฉิวทุกมีอะหละ มันน่าจะเป็นฝันร้ายแน่ๆ

           “ ฮยอนซึงอา ไหงถึงมาสายได้อ่ะ มาสายกว่าเค้าอีกน้า ”

          “ ตื่นสายหนะยังโย ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ”

          “ สงสัยวันนี้ฝนตกแน่เลย ฮยอนซึงตื่นสาย ฮ่าฮ่าฮ่า^0^” โยซอบหัวเราะชอบใจ ไม่ใช่จะได้เห็น ฮยอนซึงตื่นสายบ่อยๆ มันเป็นเรื่องมหัศจรรย์สำหรับเขาเลยที่เดียว

          “เอาน่ายังโย ว่าแต่นายไปที่ห้องพักครูเป็นเพื่อนฉันหน่อยดิ น้ายังโยซอบ นะเดี๋ยวเลี้ยงข้าวกลางวัน*0* ” คนสวยพยายามใช้อาหารกลางวันเข้าล่อ  เขาไม่อยากไปหาอาจารย์โจควอน และยิ่งไม่อยากไปกับจุนฮยอง

          “จุนฮยองอาไปด้วยแล้วนี่ เค้าไม่ไป เชิญนายตามสบายเลย” โยซอบรีบตอบปัด เขาเห็นใจฮยอนซึงนะ แต่เรื่องแบบน้ำมันทำใจกันยากจริงๆ โยซอบทำเนียนตั้งท่าเป็นตั้งใจเรียน แล้วก็หันไปเจาะแจะใส่ดูจุนแทน

             ฮยอนซึงอา เค้าขอโทษน้า แต่ว่าเค้าไม่อยากไปอ่า เข้าใจนะ แต่ขอเถอะ ยกโทษให้เค้าน้า~ 

...................................................................................................................

                  ดงอุนเดินวนไปวนมาอยู่ในห้อง เขาตัดสินใจจะบอกกับฮยอนซึงวันนี้ คราวก่อนพลาดไป คราวนี้เขาต้องบอกไปให้ได้

        “ดงอุน นายเป็นอะไรรึเปล่า เดินวนไปวนมา” ฮยอนซึง สังเกตเห็นดงอุนเดินวนไปวนมา ก็สงสัยทำไมไม่กินข้าว - -

        “ เปล่าเอ่อ... ฮยอนซึง คือว่ากลางวันนี้นายว่างรึเปล่า ” ตัดสินใจบอกคนสวยไปเลย ไหนๆก็ได้โอกาสแล้วทั้งที

        “ ขอโทษนะดงอุน นายก็รู้นี่ว่าเดี๋ยวฉันต้องไปหาอาจารย์โจควอน ”

        “อ่อ... นั่นซินะ อืม....ฉันลืมไป นายรีบไปเหอะเดี๋ยวสายนะ” ดงอุนแอบรู้สึกผิดหวังกับคำตอบนิดหน่อย มันช่วยไม่ได้ แต่ก็น่าแปลกใจ ที่เขาแทบจะไม่รู้สึกเสียใจหรือเสียดายอะไร มากมายเหมือนตอนแรก

        “ อ่ะ!นั่นซิ แค่คิดก็สยองแล้ว ไปก่อนนะ แล้วเจอกัน ” คนสวยที่นึกขึ้นได้แทบจะวิ่งไปในทันทีเลย

                นี่เราเป็นไรว่ะ ทำไมถึงได้รู้สึกแบบนี้ แล้วทำไมต้องไปนึกถึงนายนั่น ตอนที่คุยกับฮยอนซึงด้วย เฮ้อ~ไอ้ดงอุนเอ๊ย  นายต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ

                  ดงอุนเดินลงไปที่โรงอาหาร ทุกทีเค้าจะนั่งกินกับโยซอบและฮยอนซึง แต่วันนี้ฮยอนซึงมีธุระแถมโยซอบ ยังนั่งอี๋อ๋ออยู่กับดูจุนด้วย เห็นแล้วก็อยากไปขัดคอ สุดท้ายเลยมีแค่เค้าคนเดียว สงสัยเค้าคงต้องกินข้าวคนเดียวแหงๆ

         “ จึ๊กๆ.... นี่!ดงอุน นายใช่ม่ะ ” นิ้วของเจ้าของเสียงจิ้มๆลงบนแขนของดงอุน ทำเสียงจึ๊กๆ เหมือนจะสะกิดเรียกดงอุนข้างหลังด้วยท่าทางที่น่ารักสุดๆ

         “ อ้าวกีกวัง นาย ” ดงอุนที่รู้สึกตัวก็หันหลังมา พร้อมกับรอยยิ้มที่ค่อยๆปรากฎขึ้นทันที

         “ ฉันมากินข้าว เห็นนายยืนอยู่คนเดียว มากินด้วยกันมั้ย วันนี้ฉันโดนทิ้งเหมือนกับนายอะ XD ”กีกวังพูดแทรกขึ้นมาระหว่างที่ดงอุนกำลังจะถามอย่างรู้ทัน

         “นายรู้ได้ไงว่าฉันโดนทิ้ง o_O? ”

          “เดาเอา ฉันเก่งใช่ไหมล้า~ ^^”กีกวังตอบกลับทั้งรอยยิ้ม ที่ทำเอาดงอุนถึงกับตาค้างไปวูบนึง

          “นั้นซิ ก็ถูกของนายแหละ งั้นก็ได้ชั้นไปซื้อก่อนนะแล้วเดี๋ยวไปนั่งด้วย” ดงอุนพยายามเรียกสติตัวเองกลับคืนมา ก่อนที่มันจะกระเจิงไปมากกว่านี้

          “ อื้มๆ (_ _)(^ ^)(_ _)(^^) ” กีกวังพยักหน้ายิ้มๆก่อนจะเดินไปรอที่โต๊ะอย่างร่าเริง

               ดงอุน เราบังเอิญเจอกันอีกแล้วซินะ ชั้นดีใจนะ ที่เจอนายอีก นายรู้สึกเหมือนชั้นรึเปล่านะ

                  ในขณะที่ดงอุนเข้าแถวซื้ออาหารไปเขาก็หันไปมองที่โต๊ะที่กีกวังนั่งเป็นระยะๆอย่างไม่เข้าใจตัวเอง แล้วทุกครั้งที่มองไป ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องยิ้มให้กับภาพที่เห็นตรงหน้าด้วย

               เจอนายอีกแล้ว สงสัยนายจะตายยากแน่ๆเลยกีกวัง พูดถึงไม่ทันไรโผล่มาก็แล้ว แล้วทำไมต้องเป็นนายตลอด แล้วทำไมฉันต้องยิ้มตลอดด้วยว่ะ โหย ไอ้ดงอุนเอ๊ย!!

…………………………………………

WT : อ่า มาแก้ให้ตามคำขอแล้วนะค้า คงจะไม่ต่างจากเดิมซักเท่าไหร่

        ที่จริงแทบจะเหมือนเดิมเลยแหละ อัพแชบ 5 แล้วนะค่ะ

         ไปอ่านกันต่อเลย เย่ๆๆ >3<!!