Chapter 5
หน้าห้องพักครู
ฮยอนซึงที่เดินทอดน่องหลังจากที่รีบวิ่งมาซักพักด้วยอารมณ์ไม่ค่อยจะดีซักเท่าไหร่ มุ่งหน้าไปยังห้องพักครู ที่ถูกอาจารย์โจควอนคาดโทษ นัดให้ไปหาเมื่อเช้า โทษฐานที่เขาเข้าห้องเรียนสาย
ทำไมวันนี้มันแย่อย่างนี้ว่ะ ตื่นสาย มาโรงเรียนสาย เจอกับอาจารย์โจควอน แล้วไหนจะยงจุนฮยองอีก แล้วนี่ผมจะต้องเจออะไรบ้างเนี่ย อาจารย์โจควอนต้องบ่นถึงกฎของโจควอน100ข้อไรนั่นแน่ๆ
ร่างบางพยายามมองหาใครอีกคนที่ถูกเรียกตัวมาด้วยเมื่อตอนเช้า แต่ถึงอย่างนั้นมันอาจจะดีกว่าก็ได้ที่อีกคนจะไม่มา จุนฮยองไม่ค่อนสนใจอะไรพวกนี้อยู่แล้ว เขาน่าจะเข้าไปก่อน
“ไม่รอ” เสียงเรียกที่ฮยอนซึงไม่อยากได้ยิน
“ไม่จำเป็นต้องรอ” ถึงจะไม่อยากพูดอะไรแต่มันก็อดไม่ได้ เขาน่าจะหัดเย็นชาใส่จุนฮยองบ้าง พอเปิดประตูเข้าไป ก็เจอครูโจควอนกำลังนั่งรออยู่พร้อมกันกระดานอะไรซักอย่างซึ่งมันไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่ ในความรู้สึกของฮยอนซึงหนะนะ - -
“ เหมือนที่นายไม่เคยรอฉัน และทิ้งฉันไปใช่ไหม ” อึก! มันเหมือนมีอะไรมาจุกที่หน้าอก ถึงจะไม่แน่นมาก แต่ก็ทำให้ร่างบางถึงกับหายใจไม่ออก ยังไม่ทันที่เท้าจะก้าวเข้าไปจุนฮยองก็พูดขึ้นมา
ทำไมนายถึงชอบพูดถึงเรื่องนี้ เรื่องที่มันทำให้ฉันเจ็บปวดด้วยนะจุนฮยอง
“ ฉันพูดถูกใช่ไหมหละ ” ทิ้งไว้แค่นั้นน้ำเสียงที่ค่อยๆก็เย็นชา ที่ยิ่งทำให้ร่างบางหายใจไม่ออกมากกว่าเดิม แล้วก็เดินนำเข้าไปที่โต๊ะครูโจควอน ฮยอนซึงได้แต่เถียงในใจ พูดอะไรไม่ออกไม่ใช่
นายพูดผิดจุนฮยอง นายพูดผิดทุกอย่าง....
“อ่า มากันครบแล้วทั้งสองคน งั้นครูขอเริ่มเลยนะ ^^” ครูโจควอนพูดด้วยท่าทางที่ดูจะมีความสุขที่สุดในที่นั่งอยู่ ถึงหน้าครูเขาจะดูซีเรียสหน่อยๆก็เหอะ - -
“เอาหละ พวกเธอไม่ควรมาสายเพราะเราตกลงกันไว้แล้วว่าข้อหนึ่งเราจะ...................” เริ่มอาจารย์โจควอนเริ่มพูดไปเรื่อยๆ
ร่างบางไม่รู้ว่าอีกคนจะได้ฟังบ้างไหม แต่เขาในตอนนี้เริ่มที่จะไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว ถึงมันจะผ่านมาแล้วแต่คำพูดเมื่อกี้ของจุนฮยองมันดังก้องวงไปวงมาอยู่ในหัวของร่างบาง และดูเหมือนมันจะยิ่งดังชัดขึ้นเรื่อยๆ ‘ เหมือนที่นายไม่เคยรอฉัน และทิ้งฉันไป ใช่ไหม ’ ‘ ฉันพูดถูกใช่ไหมละ ’ น้ำเสียงที่แสนเย็นชาที่ ฮยอนซึงจำได้ดี และเริ่มจะคุ้นเคยกับมันมากเรื่อยๆ ตั้งแต่เขาเจอกับจุนฮอง ดวงตาของเขาที่เริ่มจะชินกับการร้องไห้ แทบทุกครั้งที่ได้ยินเสียงของคนข้างๆ เสียงที่ตัวเขาเองไม่อยากได้ยิน เสียงของยงจุนฮยอง......
อาจารย์ยังคงบ่นต่อไปเรื่อย น้ำตาของฮยอนซึงที่กลั้นเอาไว้ในตอนแรก ตอนนี้มันแทบจะไม่มีให้เห็น หลังจากตั้งสติได้บ้าง เขาก็เริ่มรับรู้สิ่งรอบข้างว่าอาจารย์ยังไม่หยุดพูด และดูเหมือนจะยังพูดไปเรื่อยๆด้วยซ้ำ
อาจารย์จะร่ายอะไรนักหนาครับ ผมกำลังดราม่าอยู่นะ T0T~
“ แล้วที่เธอสองคนมาสายพร้อมกันนี่คงไม่ได้รอกันหรอกนะ -0- ” จู่ๆอาจารย์เริ่มจะถามหลังจากพูดคนเดียวมานาน
“ เปล่าหรอกครับอาจารย์ ‘จางฮยอนซึง’ เค้าไม่เคยรอผมหรอกครับ ” อึก! คนตัวเล็กพอได้ยินคำตอบ ความรู้สึกที่เหมือนถูกอะไรซักอย่างที่คมๆ ทิ่มเข้ามาอย่างจัง ถึงมันจะดูไม่ลึกมาก แต่ก็เจ็บ....
“ อ้าวเหรอ แล้วที่พวกนายเข้ามาพร้อมกัน จางฮยอนซึงเขาไม่รอนายเหรอไง ยงจุนฮยอง - - ” อาจารย์ยังคงถามอีกด้วยความสงสัย แต่มันทำให้ร่างบาง เจ็บลึกลงไปทุกที
“ เขาไม่ได้รอผมหรอก เขาไม่เคยรอผม เขาทิ้งผมด้วยซ้ำ ” เสียงแบบนี้อีกแล้ว ดวงตาของร่างบางเริ่มร้อนผ่าว อาจเป็นเพราะน้ำตาที่เขาไม่สามารถกลั้นมันได้เหมือนทุกครั้ง
“ เหมือนที่ผ่านมา ใช่ไหม ‘จางฮยอนซึง’ ” จุนฮยองยังคงพูดย้ำ ไม่ใช่ ร่างบางได้แค่เถียงในใจ เขาไม่อยากจะพูดอะไร ให้มันมากความ ทำไมต้องเน้นที่ชื่อของเขาด้วย
“ ถ้าอาจารย์ไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวนะครับ ”
“ อะ..อืมๆ ไปเถอะจะเข้าเรียนแล้ว -0- ” พูดจบฮยอนซึงก็ลุกขึ้น โค้งให้อาจารย์หนึ่งทีพอเป็นมารยาทก่อนจะรีบเดินออกจากห้องพักครูไป อีกคนก็ไม่รอช้า ลุกตามร่างบางไปแทบจะทันที
..........................................................................................................................
โยซอบที่ตอนนี้กินข้าวกลางวันกับดูจุนเสร็จเรียบร้อยแล้ว ซึ่งมันแน่อยู่แล้วว่าสุภาพบุรุษอย่างดูจุน ก็ต้องออกเงินเลี้ยงโยซอบผู้น่ารักอยู่แล้ว จนตอนนี้มันเริ้มจะกลายเป็นกิจวัตรของเขาไปแล้วแหละ
“ ดูจุนอา ทำไมฮยอนซึงกับจุนฮยองไปหาครูโจควอนนานจังอ่า~ นี่มันนานแล้วน้า -3-” โยซอบที่นั่งอี๋อ๋อกับดูจุนอยู่นาน เริ่มสังเกตุได้ว่าฮยอนซึงกับจุนฮยองหายไปนานแล้วเหมือนกัน ก่อนจะถามขึ้นด้วยท่าทางที่น่ารักตามเคย แก้มป่องๆ มันช่วยเรียกความสนใจจากคนตรงหน้าได้ดีเลยหละ( เพิ่งจะรู้สึกรึไงย่ะ - - : Error_Kiss)
“ อ่า... โยซอบ นี่นายไม่รู้เหรอว่าถ้าถูกอาจารย์โจควอนเรียกไปแล้วละก็ นานครับ กว่าจะได้กลับออกมา ” ดูจุนที่ดูจะเคลิบเคลิ้มอยู่นานก็เริ่มรู้สึกตัว ก็ทำท่าเหมือนจะกระซิบบอกคนตัวเล็ก ที่ใกล้ๆใบหู ทั้งที่จริงๆแล้ว ไม่ต้องก็ได้ - -
“ อ่ะ....อ๋อเหรอดูจุนอา แต่เค้าว่า ดูจุนอา เอาหน้าออกไปก่อนก็ได้น้า ไม่ต้องกระซิบใกล้ขนาดนี้ก็ได้ แฮ่ๆ ^///^ ” คนตัวเล็กพอรับรู้ถึงลมที่ข้างใบหู ก็ถึงกับหน้าแดง ทำอะไรไม่ถูกเลยที่เดียว ทั้งเขิน ทั้งอาย
“ อ๋อ โทษทีนะ พอดีอินไปหน่อย ” ถึงมันจะดูเป็นการแก้ตัวที่ขุ่นๆ แต่เชื่อเหอะ คนอย่างยังโยซอบเชื่อสนิทใจอยู่แล้วแหละ
“ อ๋อเหรอ ไม่เป็นไรๆ ^^ ” โยซอบยิ้มให้อย่างน่ารักก่อนจะถามต่อ “ แล้วดูจุนอารู้ได้ยังไงอ่าว่ามันจะนาน หือ O.O ” ทำตาโตวิ๊งๆ ถึงจะรู้ว่าไม่ได้ตั้งใจ แต่ว่าคนตรงหน้าก็อดจะยิ้มกับมันไม่ได้อยู่ดี
“ ก็ฉันเคยโดนหนะซิ เข้าห้องสายแค่หนึ่งนาทีเองนะ ถ้าเสียงออดไม่ดังนะ คงไม่ได้ออกมาหรอก หูอื้อไปหลายวันเลย ฮ่าฮ่าฮ่า ” คนตัวเล็กมองภาพตรงหน้าอย่างยิ้มๆ เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าคนที่เขาแอบชอบมาเป็นปีๆจะมาหัวเราะ พูดคุยอยู่ข้างๆเขาอย่างนี้
“ เป็นอะไรโยซอบ เห็นอมยิ้มอยู่คนเดียว นี่นายคิดอะไรอยู่เนี่ย ดูมีความสุขจังเลยนะ ^^ ” พูดจบก็ยื่นมือมาดึงแก้มยุ้ยๆของเจ้าตัวเล็กตรงหน้าอย่างหมันเขี้ยวซะเลย
“ โอ๊ะ โอ๊ย ดูจุนอา เค้าเจ็บน้า ปล่อยเลย -3- ” โยซอบบุ้ยปากอย่างน่ารัก คนแกล้งยิ่งไม่อยากปล่อยมือเข้าไปใหญ่ ติดแต่ว่าโยซอบบ่นว่าเจ็บหรอกนะ
“ อ่าขอโทษนะครับ ชู่ว์ หายเจ็บนะ ^3^ ” คนตัวใหญ่ก็เผลอตัว ยื่นหน้าเข้าไปเป่าแก้มของ โยซอบเบาๆ คราวนี้เขาไม่ได้ตั้งใจ มันแค่ชินกับการเป่าให้หายเจ็บเหมือนเด็กๆ และมัยก็ยิ่งทำให้โยซอบ หน้าแดงสติหลุดไปยิ่งกว่าเดิมซะอีก
“ อ่า.... ดูจุนอา เค้าหายเจ็บแล้ว เดี๋ยวเค้าไปห้องน้ำก่อนนะ >/////< ” โยซอบรีบลุกขึ้นก่อนจะรีบวิ่งตรงไปยังห้องน้ำ ไม่รู้ว่าหน้าตัวเอง แดงไปถึงไหนแล้ว
ทำไมฉันต้องไปทำอย่างนั้นด้วยว่ะเนี่ย ไอ้ดูจุนเอ๊ย นี่แก เฮ้อ~....... โยซอบเป็นผู้ชายนะเว้ย
มือเล็กๆรีบวักน้ำล้างหน้าอย่างลวกๆ เผื่อว่ามันจะช่วยลดสีแดงๆบนใบหน้าของตัวเองได้บ้าง ล้างไปก็อมยิ้มไป ถึงจะเขินอาย แต่ก็หุบยิ้มไม่ได้ซักที
ดูจุนอ่า อย่าเผลอบ่อยซิ เค้ายิ่งควบคุมตัวเองไม่ได้อยู่น้า~ อย่าทำให้เค้าหวั่นไหวไปมากกว่านี้จิ ถึงมันจะดีใจก็เหอะ แต่ว่าถ้าดูจุนอาไม่คิดอะไรกับเค้า เค้าคงจะเสียใจมากแน่ๆเลย....
................................................................................................................
ทางด้านของดงอุน ที่นั่งกินข้าวกับกีกวังสองคน ก็กินไป มองกีกวังกินข้าวกันไป ทั้งคู่พูดคุยเล่นกันจนกินเสร็จ กีกวังก็ชวนดงอุนไปเดินเล่นที่สวนของโรงเรียน เพื่อเป็นการย่อย อาจจะดูเหมือนดงอุนสบายใจแต่เขาก็ยังคิดอยู่ดีว่า เพราะอะไร เขาถึงสบายใจทุกครั้งที่คุยกับกีกวัง
“ ดงอุน ฉันสงสัยว่าทำไมนายถึงถูกทิ้งอะ ” กีกวังเป็นฝ่ายเปิดการสนทนา หลังจากเริ่มจะเดินกันเงียบๆ
“ อ๋อ ก็แค่เพื่อนชั้นคนนึงถูกอาจารย์โจควอนเรียกไป ส่วนอีกคนไปอี๋อ๋อกับเพื่อนใหม่หนะ ฉันเลยโดนทิ้งเลย ฮ่าๆๆๆ ” คนข้างๆ ถึงจะฟังอยู่แต่เขาก็อดที่จะมองรอยยิ้มของอีกคนไม่ได้อยู่ดี ทำเอาตังเองก็อดที่จะยิ้มตามไปด้วยไม่ได้
“ อี๋อ๋อกับเพื่อนใหม่เหรอ อิอิ พูดซะ คิคิ ” คนตัวเล็กไมพูดอะไรนอกจากขำคิกคักอยู่คนเดียว มันเป็นรอยยิ้มที่ดูสดใส และอบอุ่นมากสำหรับดงอุน
“ ว่าแต่นายเหอะ โดนทิ้งเหมือนกันนี่ ” ว่าแล้วก็เอาแขนสะกิดคนข้างๆหนึ่งที ถึงมันจะเป็นแค่การสะกิดแขนก็เถอะ แต่คนตัวเล็กก็แอบหน้าขึ้นสีหน่อยๆเหมือนกัน “ เป็นอะไร หน้านายแดงๆนะ มีไข้รึเปล่าเนี่ย ” ปากว่ามือถึง มือหนาค่อยๆยื่นไปแตะที่หน้าผากคนตัวเล็กเบาๆ อีกมือก็แตะหน้าผากของตัวเองเหมือนวัดไข้ มันยิ่งทำให้อีกคนหน้าแดงมากขึ้นไปอีก
“ ไข้ก็ไม่มีนี่ ไหงหน้านายถึงได้แดงอย่างงี้อะ นี่แดงมากกว่าตอนแรกอีก เป็นอะไรรึเปล่ากีกวัง ”คนตัวใหญ่เอ่ยด้วยความเป็นห่วง อีกคนได้แต่ส่ายหน้าหยอยๆ เชิงปฏิเสธ
“ ไม่ใช่หรอก สงสัยแดดมันแรงละมั้ง อิอิ ” กีกวังพูดยิ้มๆก่อนจะเดินนำไปทิ้งให้ดงอุนยืนงงอยู่ซักพักก่อนจะนึกขึ้นได้ว่ากีกวังเดินนำไปไกลแล้ว
“ กีกวังรอด้วย เดี๋ยวเป็นลมนะ แดดมันแรง -0 - ” ดงอุนรีบวิ่งตามไป คนตัวเล็กยิ่งได้ยินอย่างนั้นก็ยิ่งขำ
ซื่อบื้อจริงๆเลยดงอุน ฉันเขินนายอยู่ตางหากหละ แดดมันแรงจริงๆเลยอะนะ อิอิ ^^
.........................................................................................................
“ ทนไม่ได้เหรอไง ” พอพ้นห้องพักครูไปได้นิดหน่อย จุนฮยองที่เดินตามมาเงียบๆ ก็เอ่ยขึ้นถึงมันจะดูกวนประสาทหน่อยๆ แต่ก็ทำให้ร่างบางถึงกับ ชะงัก
“ ตามมาทำไม ” ร่างบางพูดทั้งๆที่ไม่หันหลังกลับมา พยายามกลั้นน้ำตาของตัวเอง เขานะร้องไห้ให้จุนฮยองเห็นไม่ได้
“ เปล่า ห้องเรียนมันไปทางนี้ ก็เท่านั้น ว่าไง ทนไม่ได้เหรอไง ถึงได้ขอออกมาก่อน ” จุนฮยองยังคงถามย้ำต่อไปอย่างกวนประสาท ซึงมันยิ่งคอกย้ำช่วยเรียกน้ำตาและความโกรธของร่างบางได้เป็นอย่างดี
ร่างบางทำเป็นไม่สนใจพยายามเดินไปเรื่อยๆให้ถึงห้องเรียนให้เร็วที่สุด ถ้าเขายังอยู่ต่อ น้ำตาของเขาที่พยายามกลั้นไว้มันคงต้องไหลออกมาแน่ๆ จุนฮยองพอเห็นฮยอนซึงเมินใส่ ก็รีบเดินตามมาอย่างหงุดหงิดก่อนที่จะ คว้าแขนของร่างบางไว้ แล้วกระตุกดึงให้ร่างบางกระเด็นชิดกับกำแพง พันธนาการร่างบางด้วยวงแขนของตัวเอง
“ โอ๊ย ฉันเจ็บนะ นายจะทำอะไร ” แผ่นหลังที่ถูกชนเข้ากับกำแพง รู้สึกเจ็บแปลบนิดๆ แต่มันไม่เท่ากับแรงที่จุนฮยองใช้บีบต้นแขนของเขาในตอนนี้
“ นายเดินหนีฉันทำไม ทนไม่ได้กับความจริงรึไง ตอบฉันมาซิ ” ร่างหนาเค้นแรงบีบที่ต้นแขนของร่างเล็กอีกเพื่อระบายอารมณ์ที่กำลังปะทุ ร่างในวงแขน ได้แต่ก้มหน้า พยายามซ่อนน้ำตาที่เริ่มจะกลั้นไม่อยู่ มันค่อยๆไหลพรั่งพรูกันออกมาเรื่อยๆ ยิ่งเห็นก็ยิ่งทำให้จุนฮยองหงุดหงิดมากขึ้นเรื่อยๆ มองร่างบางด้วยความไม่เข้าใจ เขาแค่อยากได้ยินคำตอบ
ตอบฉันมาซิฮยอนซึง ทำไมนายถึงเอาแต่ร้องไห้ ยิ่งนายร้องไห้ ฉันก็ยิ่งเจ็บมากขึ้นไปอีก
“ ตอบฉันมาซิ ว่ามันคือความจริง ความจริงว่านายทิ้งฉัน นายทิ้งฉันมา พูดซิ น้ำตาของนายมันไม่ทำให้ฉันใจอ่อนหรอกนะ พูดมาเซ่! ” จุนฮยองตะคอกใส่ฮยอนซึงอย่างหัวเสีย มันยิ่งทำให้ฮยอนซึงร้องไห้หนักกว่าเดิม ตอนนี้ร่างบางไม่สามารถกลั้นน้ำตาของตัวเองได้อีกแล้ว
“ อึก ฮึก....นายจะให้ฉันตอบอะไร นะ....ฮึก ” ร่างบางพยายามรวบรวมสติก่อนจะค่อยๆเอ่ยทั้งน้ำตาแต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่ยอมเงยหน้ามาพูดกับจุนฮยองอยู่ดี
“ ความจริงว่านายทิ้งฉันมา ตลอด 3 ปี ” จุนฮยองค่อยๆลดแรงที่บีบต้นแขนลง น้ำเสียงของเขาสั่นหน่อยๆ แค่เพียงแปบเดียว ก่อนที่มันจะกลับมาเย็นชาเหมือนเดิม
“ ก็ได้ ฮึก! ฉันทิ้งนายมาตลอด 3 ปี พอใจนายรึยังหละ ” ร่างบางค่อยๆเงยหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาขึ้นมา สายตามองเข้าไปในดวงตาของคงตรงหน้า ก่อนจะระบายความรู้สึกของตัวเองออกมาอย่างหมดความอดทน
“ นายอยากได้ยินอย่างนี้ใช่ไหม ฮึก! อยากได้ยินนักใช่ไหม อยากได้ยินว่าฉันทิ้งนายมาใช่ไหม ฉันพูดให้นายแล้วไง พอใจนายรึยัง นายอยากให้ฉันทิ้งนายมากใช่ไหม ฮึก ” จุนฮยองมองคนในอ้อมแขนอย่างอึ้งๆ เขาไม่คิดว่าฮยอนซึงจะพูดอย่างนี้ออกมา ดวงตาเริ่มจะสับสนหน่อยๆ มองหน้าร่างบางด้วยความไม่เข้าใจ ก่อนที่ร่างบางจะพูดต่อทั้งน้ำตา “ พอใจนายแล้วใช่ไหม นายรู้ไหมฉันรู้สึกยังไง ฉันเจ็บปวดมากแค่ไหนนายรู้ไหม ตั้งแต่ฉันเจอกับนาย ฉันดีใจที่ได้เจอนาย แล้วฉันก็ร้องไห้เพราะนาย ร้องไห้เสียใจตั้งแต่ครั้งแรกที่เราเจอกัน ทุกครั้งที่เจอกับนาย คุยกับนาย ฉันทรมานพอใจนายรึยังหละว่ะ พอใจนายรึยัง ฮึกๆ!... ” ร่างบางโวยวายฟูมฟาย ดวงตาแดงก่ำ อยากจะตีคนตรงหน้าให้มันหายเจ็บใจ ให้รับรู้ว่าเขาเจ็บแค่ไหน
“ นะ...นาย นี่นาย ” ฮยอนซึงไม่ชอบพูดคำหยาบจุนฮยองรู้ดี ตอนนี้เหมือนในหัวของจุนฮยองเริ่มจะว่างเปล่า เขาไม่เคยรู้ว่าเลยว่าฮยอนซึงดีใจที่ได้เจอเขา และเสียใจเพราะเขามากขนาดนี้ ถึงจะรู้ดดีว่าตัวเองตอกย้ำร่างบางมากแค่ไหน
“ ฉันไม่ได้ตั้งใจทิ้งนายมาซักหน่อย ฉันไม่ได้อยากทิ้งนายมา....ฮึกๆ ” ร่างบางค่อยๆทรุดตัวลงช้าๆไม่สนใจแขนที่ถูกพันธนาการเอาไว้ จุนฮยองที่ตอนนี้ทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ยืนนิ่งๆ มือที่จับแขนอยู่ก็ค่อยๆปล่อยลงมา และมอง มองร่างบางร้องไห้ ร้องไห้เพราะเขาอีกแล้ว ถึงอยากจะเข้าไปโอบกอดร่างที่สั่นระริกนั่นใจจะขาด แต่ไมรู้ทำไม หมัดที่ค่อยๆกำด้วยความเจ็บใจตัวเอง เจ็บใจที่ไม่กล้าพอจะเข้าไป เส้นเลือดที่ปูดออกมาเขา ดวงตาที่ค่อยๆแดง ไม่รู้ว่าจะหยุดน้ำตาของร่างบางได้ยังไง ได้แค่ยืนเฉยๆ ฟังเสียงน้ำตาของอีกคน
นายหยุดร้องไห้เถอะนะ หยุดร้องไห้ได้แล้ว หยุดเถอะ ถ้ามันทรมานขนาดนั้นนายจะคิดถึงฉันทำไม ทำไม ฮยอนซึง หยุดร้องไห้เถอะ ฉันขอร้องแหละ หยุดร้องไห้เถอะจางฮยอนซึง.....
............................................................................
WT :: เย่ๆๆๆๆ มาอัพแล้วขอรับ เป็นไงกันบ้างไม่ได้แต่งมานานพอสมควร
ฝีมือตกไปบ้างไหมเอ่ย ยังไงก็ช่วยๆเม้นๆๆๆกันให้ไรเตอร์เป็นกำลังใจให้เออเร่อด้วย
ก็จะดีมากๆเลยนะค้า~ ขอโทษทุกคนด้วยที่ทำให้รอนานมาก
หายกันไปหมดแล้วรึยังเนี่ยแงแง มาอัพให้แล้วน้า~
อย่าเพิ่งทิ้งกันนะค้า~ ขอบคุณทุกคนมากๆค้า~~~ -3-
เรื่องนี้สนุกดีนะคะ แต่นาน ๆ ที writer ถึงมาอัพซักที เข้ามาดูบ่อย ๆ รีบมาอัพนะคะ
ตอบลบ:: เฮ้อ ซึงจ๋า ร้องไห้ทุก ฉาก ทุกตอนเลย สงสารอ่ะ
ตอบลบไรเตอร์ สู้ๆเด้อ
ขอบคุณมากค้า จะพยายามมาอัพค้า ตอนนี้กำลังแต่งแชบ 6 อยู่ค่ะ อีกไม่นานๆๆ อดใจรอกันหน่อยน้า ขอบคุณรีดเดอร์ที่น่ารักทุกคน ขอโทษที่ทำให้รอนานด้วย ช่วงนี้ยุ่งมากๆเลย จุสอบอีแล้ว เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์ด้วยน้า~~
ตอบลบT^T
แวปเข้ามาดูว่าอัพหรือยัง ยังไงก็จะรออ่านอยู่นะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
ตอบลบอ่านไปอินมากค่ะ อยากจะร้องไห้ตามไปเลย อัพไวๆนะค่ะ ติดตามๆๆ ฮึกๆๆ *ซับน้ำตา* : พู่กัน
ตอบลบ